ยามตายมิได้ตาย ...................ยามตื่นเเสนผวา

อนิจจารักเอยเคยช่ืนมื่น กลับขมขื่นจนใจข้ามห่นหมอง

เพราะมิสบพบรักใฝ่ฝันปอง จำจะจองความแค้นไว้ชั่วกัลป์

*******************************************************************

ขอสาปแช่งให้พี่ต้องเจ็บช้ำ ให้ระกำทนทุกข์แสนโศกศัลย์!!

จะตามติดเจ้าพี่ทุกคืนวัน ขอจิตข้าสิงสู่ในจุฑามณี

*******************************************************************

“จิตใจเจ้าช่างชั่วช้านัก ดีละในเมื่อเจ้าประสงค์จะมีชีวิตเป็นอมตะนั้นเราก็จะให้ จะให้เจ้าไปเป็นอมตะในภพหน้า” องค์ราชันไม่พูดเปล่าหอกด้ามหนึ่งก็พุ่งทะลุร่างจากด้านล่างขึ้นบน เสียบอยู่ใจกลางตัวของมเหสี จนพระมเหสีล้มแน่นิ่งไป ส่วนแพรจินต์เมื่อเห็นดังนั้นก็ถึงขั้นวิปลาสไป

ท่ามกลางความสยดสยองที่บังเกิดขึ้น พระสนมทั้งสี่ถึงกับพระโลมาชันลุกขึ้นทันที พระสนมทั้งสี่บ้างก็ร่ำไห้บ้างก็ตื่นตระหนกโดยเฉพาะพระสนมธาษตรีที่เริ่มร้อนรนจนถึงกับตัวสั่นด้วยกลัวเรื่องจะลามถึงตนเอง

“นำศพพระมเหสีไปเผาไฟ อย่าให้เหลือแม้แต่เศษเสี้ยว” องค์ราชันตรัสพลางทอดพระเนตรมองเหล่าสนมทั้งสี่ด้วยสีพระพักตร์ไม่สู้ดีนัก

“พวกน้องกลับไปประทับที่ตำหนักก่อนเถิด” องค์ราชันตรัสก่อนจะเบือนพระพักตร์ไปอีกทาง

ค่ำคืนพระจันทร์ทรงกลดร่างของมเหสีสุคนธราถูกไฟเผาเป็นจุล ไฟลามตั้งแต่พระบาทถึงพระเศียรทุกส่วนไหม้หมดจนในที่สุดเหลือเพียงสิ่งเดียวที่ยังไม่ไหม้คือ พระจุฑามณีทองประดับบุษราคัมของพระมเหสีเมื่อเหล่าทหารเห็นจึงนำความขึ้นทูลพระเจ้าบุษบะราชัน

“ข้าแต่องค์ราชัน เมื่อเผาพระศพแล้วพระจุฑามณีประดับบุษราคัมยังคงอยู่พะยะคะ” ธิบดีทหารเอกกราบบังคมทูล

“งั้นหรือ” องค์ราชันตรัสพลางทอดพระเนตรพระจุฑามณีที่งดงามมิแพ้เจ้าของที่มันเคยปักปิ่นนี้ มเหสัคนธาฤรา