'เรา' เป็นผู้มอบความตาย

ให้กับใครก็ตามที่รุกล้ำเข้ามาใน 'ป่า'

เมื่อนานมากแล้ว..ใครสักคนที่แม้แต่เราก็จำไม่ได้ มอบหมายภารกิจนี้ไว้ให้

จนกระทั่งวันหนึ่ง เจ้า 'เครื่องสังเวย' ตนใหม่

จัดชีวิตตัวเองใส่พานถวาย ราว 'ความตาย' ไม่มีความหมายใดๆ

เราถึงได้ 'สงสัย'

ว่าภายใต้ดวงตาดำขลับไร้วิญญาณนั้น..มีความหวังเหลืออยู่หรือไม่

ว่าภายใต้รอยยิ้มเย้ยหยันไม่รู้สึกรู้สานั้น..มีความจริงใจอยู่มากน้อยเพียงไร

คำว่า 'ขอบใจ' ที่เจ้านั่นพูด..คือคำตอบของความเมตตาเช่นนั้นหรือ

"ท่านอยู่ใน 'ป่า' แบบนี้มาตลอดเช่นนั้นหรือ?"

"ราชา"

"ท่านอยู่เพื่อปกป้อง"

"..หรือแค่ไม่กล้าออกไปจากที่นี่กันแน่?"