ก า ล ค รั้ ง ห นึ่ ง ถึ ง มั ช ช า ร์

มาภา เขียน

_____________________

รถยนต์ค่อยๆ เคลื่อนผ่านบ้านเรือนที่เป็นตึกแถวเก่าสร้างด้วยไม้ ฉันหยุดสายตาที่ตึกแถวสองชั้นสามคูหาที่อยู่ขวามือ ประตูบานเฟี้ยมไม้สักปิดสนิท จับหนาด้วยฝุ่น ฉันจำมันได้ทันที ร้านหนังสือเก่าของพ่อ ป้ายชื่อร้านที่เป็นชื่อพ่อยังติดอยู่เหนือประตู

‘กรณ์’

แต่พ่อไม่ได้อยู่ในนั้นแล้ว พ่อกลับคืนผืนดินไปแล้วเมื่อสองเดือนก่อน เพราะไข้เลือดออก

“ร้าน...” ฉันเผลอพึมพำออกมา

“จะลงที่นี่เลยหรือเปล่าครับ”

“อ๋อ...ยังค่ะ ตรงไปแล้วเลี้ยวขวา”

ความทรงจำของฉันค่อยๆ เป็นรูปเป็นร่าง แสงแดดจ้าแทรกผ่านร่มเงาลงบนถนน

ตรงมุมตึกแถวก่อนถึงทางเลี้ยว แมวสีขาวตัวหนึ่งกำลังเดินลงมาบนถนน ผ่านหน้ารถไป รูปร่างของมันเพรียวลม ท่วงท่ากระฉับกระเฉง ขนสีขาวเป็นเงาดูสะอาดสะอ้าน มันชายตามองมาที่รถแวบหนึ่งอย่างไม่ตระหนกร้อนใจ จากนั้นก้าวขึ้นทางเท้า เลี้ยวเข้าไปในตรอกที่ฉันกำลังจะไปเช่นกัน แต่พอรถเลี้ยวตามเข้าไป มันก็หายไปไหนไม่รู้เสียแล้ว ฉันอดชะเง้อมองหามันไม่ได้ บางที...มันอาจอาศัยอยู่ในบ้านหลังใดสักหลัง...

รัก

:)