ตอนที่ 1

ดูเหมือนประตูแห่งความตายได้เปิดออกรับผู้คนในบ้านของปราบ ศิลปานุกูล ครั้งแล้วครั้งเล่า ล่าสุด คือ ภรรยาของเขา ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้มันได้พรากลูกชายคนเดียวของตระกูลไปอย่างไร้ปรานี ความตาย คือ บทสุดท้ายของชีวิตหรืออย่างไร ถ้าอย่างนั้นทำไมทวารของมันจึงไม่ดูดกลืนคนอย่างเขา ทำไมและทำไม..!?

ทว่าความตายกลับมิใช่การสิ้นสุดของทุกสิ่ง

บางสิ่งกำลังเกิดขึ้น....

โดยเฉพาะกุ้งนาง เธอรู้ดีว่าอะไรกำลังเกิดขึ้นและดำเนินต่อไปในวันข้างหน้าอย่างไร สมมติแสงดาบยังไม่สิ้น สนิมเขลอะของบางสิ่งบางอย่างอาจจะยังไม่ล่อนร่วง ย้อนนึกถึงความหลัง ครั้งที่เป็นนักศึกษา ช่างร่าเริงแจ่มใส ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความตายเป็นอย่างไร อาจจะมีบ้างในบางวันที่หม่นหมอง แต่ไม่ถึงขั้นอยากตาย แม้ว่าฐานะความเป็นอยู่ของกุ้งจะบ้าน ๆ พ่อเป็นเพียงชาวไร่อ้อย ปีหนึ่ง ๆ ได้เงินจากผลผลิตไม่มากนัก หักหนี้ค่าปุ๋ยให้โรงงาน จ่ายค่าจ้างคนตัด ชักลากแล้วเหลือไม่กี่บาท กระนั้นยังดีกว่าตอนทำนา เพราะตลอดชีวิตที่เป็นชาวนาพ่อและแม่ไม่เคยได้จับเงินแสน แต่พอหันมาทำไร่อ้อย การณ์กลับดีขึ้น พ่อสามารถซื้อรถไถใหญ่ได้หนึ่งคัน รถอีแต๊ก อีแต๋นอีกอย่างละคัน เปล่า,เธอไม่ได้มุดคายใบอ้อย ไม่ได้ไปรดน้ำอ้อยกับพ่อแม่ อย่างมากไปยืนดูแล้วถ่ายรูปลงเฟซฯ ส่งไลน์ให้เพื่อนดู ดูเหมือนพ่อแม่จะพอใจในการที่สอบเข้าเรียนต่อระดับมหาวิทยาลัยได้ แม้จะเป็นเพียงราชภัฏซึ่งว่ากันว่าเป็นตลาดวิชาที่เฝอเฝือ คนเรียนตกงานเป็นแสน ๆ โดยเฉพาะวิชาเอกที่เธอเรียน นาฏศิลป์ เปิดรับปีละไม่กี่คน ที่แปลก คือ นักศึกษาที่เรียนสายศิลป์ ส่วนมากสอบข้อเขียนไม่ผ่าน ตรงข้ามกับเอกคณิต,ฟิสิกส์,วิทย์และภาษาอังกฤษที่ถือว่าเป็นสาขาขาดแคลน

************

~�}� ��