2019

'บ้านใต้ดิน' เป็นสถานที่ใจกลางเยาวราชในอนาคต มันถูกจินตนาการให้เกิดขึ้นมา และถูกทอดทิ้งไปเมื่อสามปีที่แล้ว มันเคยเป็นโรงชา เจ้าของเก่ามีลูกชายหนึ่งคน ลูกสาวหนึ่งคน วันดีคืนดีแกทิ้งลูกๆ ไปตามหาความฝันเมื่อวัยหนุ่ม ทิ้งเงินไว้ และไม่เคยกลับมา

บ้านหลังนี้มีหนังสือกองทะยานถึงเพดาน เคยล้มมาแล้วไม่รู้กี่ครั้ง และจะล้มลงอีกในขณะของการอ่านของคุณ พวกมันล้วนเป็นหนังสือหายากที่ไม่มีอยู่จริงบนโลก เป็นหนังสือที่ผมคิดไปเองว่ามันน่าจะมี ไม่แน่ว่าชาญวิทย์ เกษตรศิริ อาจจะอยากเป็นกวี และเคยออกบทกวีมาเป็นเล่ม และไม่แน่ว่าคนอย่างวิกรม กรมดิษฐ์ อาจเป็นคนที่แปล 'The Prince' ของ Niccolo Machiavelli ได้อย่างแม่นยำ (ขออภัย คุณเสิร์ชดู) หรือพูดอีกทีก็คือ ว. วชิรเมธี เมื่อครั้งยังเป็นฆราวาส อาจเคยเขียนตำรามาร์เก็ตติ้งที่ไม่เคยมีใครสนใจทิ้งเอาไว้ ศรีบูรพาอาจเขียนปรัชญาของเขาต่อในช่วงที่พำนักอยู่ที่จีน และมันเหล่านั้นก็ยังคงอยู่ในบ้านหลังนี้ ในจินตนาการที่ผมทิ้งเอาไว้แต่ยังไม่เคยลืมลงไป

(ขออภัย อะไรที่ขัดหูขัดตาคุณจะถูกพิมพ์ลงมาอีก แต่คุณต้องเสิร์ชดู)

หนังสือเหล่านี้มีคุณค่าเปลี่ยนแปรไปตามเจ้าของ เจ้าของคนแรกชื่อ 'เฮียคุ้ง' แกนั่นเองคือคนที่ทิ้งลูกๆ ไปตามหาอะไรของแก ปัจจุบันผมยังไม่ทราบว่าแกเจอความฝันหรือความตายแล้วหรือยัง ผมยังไม่ได้ตัดสินใจ

เจ้าของคนถัดมา ตัดสลับกับอีกคน คือลูกชายของแกชื่อ 'บอส' (ตั้งชื่อแบบนี้เพราะอยากให้ลูกเป็นเจ้าคนนายคน) บอสธาตุไฟเข้าแทรก และสนใจมนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์ เพราะฉะนั้นในช่วงหนึ่ง มันเป็นสิ่งยืนยันอำนาจให้กับเขา เป็นน้ำมันแห่งไฟทะเยอทะยานในขณะที่เขากำลังจะส่งบทความเข้าประกวด อีกคนที่เป็นเจ้าของหนังสือเหล่านี้พร้อมๆ กับบอสคือ 'ป้าลัดดา' เธอคือแม่ของบอสที่บอสไม่เคยรู้ว่าเป็นแม่ เธอเป็นเจ้าลัทธิเข้าทรง เป็นองค์แม่กาลีและกวนอิมพร้อมๆ กัน เธอผู้นี้แหละที่เข้ามาดูแลบ้านหลังนี้ต่อจากเฮียคุ้ง หนังสือเหล่านี้สำหรับเธอคือธรรมทาน วิทยาทาน ไม่ก็อวิชชา โดยมากแล้วเธอไม่ได้สนใจพวกมันในฐานะของที่บรรจุเนื้อหา เพียงแต่ว่ามันเหมาะสมกับการทำให้บ้านหลังนี้กลายเป็นสำนักทรงเจ้าที่ขรึมขลัง ดังนั้นบทบาทของหนังสือเหล่านี้ก็คือการเป็นกองหนังสือ ที่ถูกทับโดยหนังสือธรรมะ มันทำให้ดูเหมือนว่ามีหนังสือธรรมะและตำรับตำราโบราณมากมายก่ายกองอยู่ตรงนั้น ดูเป็นเรือนแก่วิชา

ส่วน 'อาร์ท' ลูกสาวอีกคน เธอไม่สนใจหนังสือ มันน่ารำคาญ ทำให้เป็นภูมิแพ้ และเธอไม่ชอบพวกมันในฐานะแบคกราวเซลฟี่ เธอไม่เคยถือว่าพวกมันเป็นของเธอ

แต่ทั้งหมดนั้นก็เป็นเพียงจินตนาการในอดีต ผมมองไม่เห็นตัวละครเหล่านี้ทำอะไรเพิ่มเติมอีกต่อไปแล้ว

แต่ผมยังไม่ลืมบ้านหลังนั้น ผมว่ามีอีกหลายคนที่น่าจะลองเข้าไปอยู่ในนั้น