“ขออนุญาต ว.หก...ไม้ ว.สอง”

เสียงพูดผ่านวิทยุสื่อสารดังขึ้นในความเงียบ ผู้พูดเงยหน้าขึ้นมามองนาฬิกาที่บอกเวลาตีสามห้าสิบสองนาที

“...ไม้ ว.สอง”

“ว.สองครับ”

“หน้าบ้านเป็นยังไงบ้าง”

“เรียบร้อยดีครับ เบลเพิ่งส่งแขกกลุ่มสุดท้ายกลับวิลล่าเมื่อกี้นี้เองครับ” หัวหน้าเบลบอยรายงานด้วยน้ำเสียงสดชื่นดูกระฉับกระเฉง

ชายหนุ่มสูดหายใจเข้าลึกพร้อมกับทิ้งแผ่นหลังลงบนพนักโซฟา ปิดแฟ้มเอกสารใบสมัครงานที่วางอยู่บนท่าไขว่ห้าง เอามาวางลงข้างตัว หลังจากใช้เวลากับมันมาหลายชั่วโมงเต็มที แต่ไม่มีคนไหนสะดุดตาผ่านเข้ามา

วันนี้ คีรินทรา กลายเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงประจำปีของบริษัทนำเข้ารถยนต์แห่งหนึ่ง ลูกค้าครอบครองบริการทั้งหมดมาตั้งแต่ช่วงบ่าย เกิดเหตุสุดวิสัยหลายอย่างให้ต้องตามแก้กันไป เขาจึงยังอยู่ดูความเรียบร้อย

คีรินทราเป็นรีสอร์ตระดับห้าดาวแบบบูติกโฮเต็ลขนาดไม่ใหญ่นัก มีพื้นที่ทั้งหมดสองร้อยหกสิบไร่ มีห้องพักรับรองแขกเจ็ดสิบสี่หลัง แบ่งออกเป็นแบบวิลล่า และกระโจมค้างแรมโบราณ ประดับประดาด้วยเครื่องใช้และของตกแต่งแบบในที่พักอาศัยของชนชั้นสูงในอินเดียสมัยก่อน รีสอร์ตเพิ่งจะมีอายุครบหกปีเมื่อต้นเดือนตุลาคมที่ผ่านมา แล้วอีกไม่นาน มายาศิขริน กับ จินดาบุระ ที่เป็นรีสอร์ตลูก ก็จะมีอายุครบสามปี

“บอกให้พวกกะบ่ายที่อยู่ช่วยกลับไปนอนกันได้แล้วนะ” เสียงพูดเรียบนิ่งส่งผ่านวิทยุไปอีก “แล้วช่วยลงบันทึกให้พี่ทีว่า เช้านี้พี่จะเข้ากรุงเทพฯ แต่ไม่ต้องยกเลิกประชุมรีพอร์ตอนบ่ายนะ ให้ส่งมินิตส์การประชุมให้พี่ก็พอ”

“ว.สอง ว.แปดครับ”

“ว.หกสิบหนึ่ง” ชายหนุ่มเอ่ยขอบคุณ เก็บวิทยุสื่อสาร เดินออกมาจากห้อง อากาศเย็นเยียบยามดึกของเดือนธันวาคมกรูเข้ามาจับผิวกาย น้ำค้างแข็งตัวอยู่บนยอดหญ้า

เสียงติดเครื่องยนต์ดังขึ้น ลำแสงกระบอกใหญ่จากไฟหน้ารถตัดหมอกหนาจนเห็นเป็นไอควันสีขาว รถยนต์ขับเคลื่อนสี่ล้อทะยานออกไปในความมืด หากแต่ไม่ใช่เส้นทางที่จะกลับไปสู่บ้านพักของเขา มันเลาะเลี้ยวไปตามถนนลาดยางสายเล็กเลียบริมทะเลสาบ ทุกหนทุกแห่งเงียบสงบ จนอาคารสองชั้นทาสีขาวเคลื่อนโค้งเข้ามา จากซ้ายสู่ตรงกลาง จุดหมายปลายทางของเขา หอพักพนักงานระดับเล็กที่สุด

หอพักเงียบกริบยามนี้มีแสงไฟไม่กี่ดวง พนักงานรักษาความปลอดภัยอยู่เวรเฝ้า

ชายหนุ่มจอดรถลงไปพูดคุยด้วยเหมือนทุกๆ คืน เดินดูสิ่งขาดเหลือ แล้วจึงกลับออกมา

จบลงแล้ว...จบไปอีกหนึ่งวัน