ความรักความผูกพันของหนึ่งหนุ่มตัวสูงโย่งกับเด็กน้อยร่างกลมป้อมที่คงมั่นไม่เคยเปลี่ยนแปลง



“รดากับผมอยู่ด้วยกันตรงนี้ ในหัวใจดวงนี้...ตั้งแต่เมือไรไม่รู้ที่ผมรู้สึกกับรดาแบบนี้”
อาจจะเป็นตอนที่เธอส่งยิ้มให้เขาจนตายิบหยี
หรืออาจจะเป็นตอนที่เธอพยายามอย่างหนักในการขี่จักรยานเพื่อลบคำสบประมาทของเขา
หรืออาจจะเป็นตอนนั้น...ตอนที่เธอเสนออกเล้กๆของตัวเองให้เขาได้ซุกซบเพื่อร่ำไห้เสียใจกับการจากไปของบิดา
ไม่ว่าจะเป็นตอนไหน ไม่ว่าจะเมื่อไร รดาก็คือรดา...คนที่เขาให้ความสำคัญ คนที่เขาไม่เคยลืม และเป็นคนที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงได้มากที่สุด


-------------------------------------------------------------------------

“คุณมาหาใครคะ”

เสียงใสกังวานเช่นนั้น ไฉนเลยเขาจะลืมได้ลง

เพียงได้ยิน หัวใจใต้แผ่นอกก็เต้นระรัวราวกับกลองตี

นนท์ใช้มือข้างหนึ่งจับปีกหมวกแล้วดึงลง ก่อนจะเอี้ยวหน้ามามอง สิ่งที่เห็นคือท่อนขาเรียวยาวผุดผ่องภายใต้กางเกงขาสั้นเท่านั้น

“ผม...” พูดออกไปเพียงแค่นั้น เขาก็ชะงักไป เมื่อจู่ๆจักรยานคันนั้นล้มกระแทกพื้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ผู้มาเยือนรีบเงยหน้ามอง ทันได้เห็นแววตาคู่สวยสั่นระริก วูบไหวไปมาราวคลื่นทะเล หากเพียงชั่วพริบตามันก็สงบราบเรียบและเฉยเมย

“ที่นี่คงไม่มีคนที่คุณรู้จักหรอกมั้งคะ”

เธอเอ่ยอย่างสุภาพ น้ำเสียงเรียบเรื่อยเป็นปกติ หากวงหน้านวลแดงก่ำ อาจจะเพราะอากาศอบอ้าว แสงแดดแผดร้อน หรือเพราะจากแรงอารมณ์ภายในก็ยากจะคาดเดา

“มีสิ ถ้าไม่มีผมจะมาหาเหรอ”

“แล้วใครล่ะคะที่คุณรู้จัก”

เธอเขม้นมองเขา ยกมือกอดอก เชิดหน้าและเม้มริมฝีปากน้อยๆ

สีหน้า ท่าทางแบบนี้ ทำให้ดวงตาเคร่งเครียดของนนท์ อ่อนแสงลง มีความเอ็นดู ความคิดถึง และความโหยหาผสมปนเปอยู่ในหัวใจจนยากจะแยกแยะ แต่ที่ชัดเจนที่สุดคือ การได้พบกันอีกครั้งมันทำให้หัวใจที่ซัดเซพเนจรและเหน็บหนาวมานานอบอุ่นขึ้น

“รดา”

เขาเรียกชื่อเธอด้วยสุ้มเสียงอ่อนโยน กระนั้นคนถูกเรียกก็ยังไม่โปรยยิ้มแสดงความยินดีที่ได้พบ แต่กลับทำหน้าบึ้งตึง มองจ้องเขาด้วยดวงตาวาววะวับ เขาก็จ้องตอบโดยไม่เอ่ยอะไรอีก

ในความเงียบงันระหว่างกันนั้น นนท์มองเห็นคำว่า ‘โกรธ’ และ ‘ต่อต้าน’ เด่นหราอยู่บนหน้าผากเกลี้ยงเกลาโดยไม่จำเป็นต้องเอ่ยคำใดๆ ออกมาแม้แต่คำเดียว