“แบกเป้ออกไปจากที่เคยคุ้น ขึ้นนั่งบนม้าหมุน หนีจากปัญหาที่ค้างคา เพียงเพื่อพบว่า สุดท้ายแล้วม้าหมุนก็พาฉันวนกลับมาที่เดิม และรอบการนั่งของฉันได้สิ้นสุดลงตรงจุดเดิมที่ฉันจากมา”

กันยายน 2557 ฉันมีโอกาสเดินทางไปสหราชอาณาจักรเพื่อเข้าร่วมงานประชุมวิชาการหนึ่งอาทิตย์ ฉันเลยถือโอกาสนั้นอยู่เที่ยวต่ออีกสามสัปดาห์ ฉันตัดสินใจออกเดินทางด้วยรถไฟรอบเกาะตัวคนเดียวด้วยเวลานานขนาดนั้น เพราะหลงคิดไปว่า ฉันคุ้นเคยกับความเหงา และอยู่ตัวคนเดียวได้สบายมาก ฉันคิดว่าทริปนี้จะต้องเป็นทริปที่สดใส เต็มไปด้วยความตื่นเต้น สนุก และท้าทาย ส่งท้ายให้กับอายุที่กำลังจะล่วงเลยพ้นวัยเยาวชน แต่สุดท้ายแล้วกลับมีเพียงสีเทาหม่นที่เจือปนอยู่ในทุกก้าวเดินของฉันบนเกาะแห่งนี้

ตลอดการเดินทางรอบเกาะบริเตนใหญ่ (Great Britain) ฉันพบเจอผู้คนแปลกหน้า ภูมิทัศน์แปลกตา และเรื่องราวชวนแปลกใจ จากเมืองที่สร้างด้วยหินสีน้ำผึ้ง หมู่บ้านในชนบทที่เต็มไปด้วยหนังสือ เมืองที่มีกำแพงหินล้อมรอบ ทะเลสาบ ปราสาทบนเขาสูง เกาะแสนห่างไกลที่สัญญาณโทรศัพท์ตามไปไม่ถึง เมืองชายฝั่งทะเลที่มีเสียงนกนางนวลคลอประสานเสียงหวูดรถไฟไอน้ำ เมืองมหาวิทยาลัย ไปจนถึงมหานครใหญ่อย่างลอนดอนที่หลายคนคุ้นเคย

การเดินทางสำหรับใครหลายคนอาจทำให้พวกเขาได้เรียนรู้และเติบโต แต่สำหรับการเดินทางครั้งนี้ ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองเติบโตขึ้นรึเปล่า แต่ที่แน่ ๆ ฉันรู้จักความเหงาที่แฝงตัวอยู่บนเกาะอังกฤษมาไม่มากก็น้อย...มากจนกระทั่งเมื่อจากมา ฉันกล้าที่จะบอกเขาว่า “แล้วพบกันใหม่”