"ผู้แพ้" เขียนขึ้นจากประสบการณ์ตรงจากการที่เข้ารับการรักษาตัวที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ซึ่งรักษาผู้ป่วยที่มีอาการทางจิตและประสาทโดยเฉพาะ

ผู้เขียนเข้าไปรักษาตัวด้วยอาการของโรคพิษสุราเรื้อรังจนเกิดอาการทางจิต หูแว่วเห็นภาพหลอน นอนไม่หลับ ในช่วงระยะเวลาปี พ.ศ.๒๕๔๕–๔๗ รวม ระยะเวลารวมที่อยู่ในโรงพยาบาล ร้อยกว่าวัน เร็วสุด ๑๘ วัน และอยู่นานที่สุดก็ ๔๓ วัน

ซึ่งเป็นระยะเวลาที่นานพอที่ผู้เขียนได้มองมัน ในลักษณะแง่มุมต่างๆ ด้วยสายตาในฐานะของผู้ป่วยและด้วยสายตาอันเป็นปกติของคนทั่วไป ...มองในแง่ของสถานที่ ผู้คนและวิธีการที่ได้รับการรักษา รวมทั้งรายละเอียดปลีกย่อยต่างๆ มากมาย

หวังก็แต่เพียงให้ผู้อ่านได้รับรู้เรื่องราวต่างๆ ที่ผู้เขียนได้ประสบมาระหว่างที่รักษาตัวอยู่ในนั้น... และบางทีอาจจะรู้สึกหวาดกลัวและหวั่นเกรง "เหล้า" ขึ้นมาบ้าง

...หรืออย่างน้อยก็อาจฉุกคิดได้บ้างว่า อะไรคือสิ่งที่ทำให้คนเราเปลี่ยนแปลงไปได้ถึงเพียงนี้ ไม่เหลือความคิดอ่านใดๆ ควบคุมตัวเองไม่ได้ วิกลจริต คลุ้มคลั่ง ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น ลืมแม้กระทั่งตัวเองเป็นใคร แปรเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงเหลือเป็นเพียงซากเดนของความเป็นคน...

คนติดสุราเรื้อรังทุกคนไม่เคยคิดถามตัวเองว่า ทำไมถึงเลือกที่จะราดรดมันลงไปในลำคอ เพื่อที่ได้หลุดพ้นจากตัวตนอันเป็นปกติแท้จริง เขาเลือกเอาความเมามายมาเพื่อกลบเกลื่อน หนีจากบางอย่างที่ไม่มีทางออก วิกฤติในชีวิต ความขัดแย้ง ความทนทุกข์ทรมาน ความเจ็บปวดที่พอกพูนอยู่ในใจ ความว่างเปล่าของชีวิตและอีกหลายเรื่องราว

คนพวกนี้ไม่ได้กินเหล้าเพื่อความผ่อนคลายหรือเพื่อความสนุกสนานเหมือนคนทั่วไป แต่เขากินอย่างไม่รู้จักพอและคิดอยู่แค่ว่าทำอย่างไร ถึงจะได้มันมากินและไม่เคยคิดถึงผลที่มันจะติดตามมาในทุกๆ ด้าน...