“ยินดีต้อนรับสู่พิธีตันตระราตรีเจ้าค่ะ”

เหรามณียิ้มพราย เธอใส่ตุ้มหูเลื้อยลายกนกหางเขียว มันไล่จังหวะตามรูปใบหูของเธอไม่เบี้ยวไม่บิด ราวกับว่าให้ช่างประดิษฐ์ขึ้นมาเฉพาะเธอ

“ว่ายังไงนะ!?”

ผมรู้สึกได้ว่าหัวคิ้วตัวเองยกขึ้น ยังไม่หายตื่นตะลึงกับความงามล้นที่เหมือนกระโจนใส่ ความหมายของคำประหนึ่งคลื่นน้ำโถมซ้ำจนสำลัก อยากมองหาตัวช่วยแต่เบนสายตาออกไปไม่ได้ มันงามยั่วเย้าปลุกให้กระสันยากระงับได้ เหรามณีคงพออ่านออกจึงยิ้มฉ่ำนัยน์ กริยาเอียงอาย แต่เอ่ยออกโอษฐ์ย้ำชัดถึงใจความ...

"เอกองค์พระชีวา ส่งเทพบุตรมา ปราบทุกข์บำรุงแดน

หมู่ข้าปรีดาเหลือแสน ธัญชาติลีบแบน อุดมอิ่มโอษฐ์หนำ

น้ำท่าผุดเหลือสุดประมาณ ธารถ้ำใต้บาดาล เต็มปริ่มทุกเช้าค่ำ

องค์เทพฝากเชื้อคมขำ สืบอายุเผ่าพันธุ์ พลันพลิกกลับสู่รุ่งเรือง"

จะเรียกว่าเพลง กาพย์ ลำนำ หรือโคลงผมก็ไม่รู้ แต่สิ่งเดียวที่ผมรู้คือน้ำเสียงเธอช่างไพเราะ มันเปี่ยมเสน่ห์ ทรงพลัง ทระนง หากแว่วหวานจับจิต นี่กระมังที่พระท่านว่าจะมีเสียงใดกระทบใจบุรุษเท่าอิสตรีก็หาไม่ เส้นเสียงก้องชัดทุกถ้อยคำ หากในขณะเดียวกันกลับทุ้มลึกละมุนละไม ดุจเสียงพรหมตามตำราว่าไว้ มันฉุดดึงความสนใจไปไว้ที่เธอเพียงผู้เดียว