PART OF INTRO

ภายในสำนักพิมพ์อันแสนชุลมุนวุ่นวาย บรรดาพนักงานและนักข่าวต่างพากันวิ่งวุ่นไปมา แต่สำหรับที่นี่ถือว่าเป็นเรื่องปกติ เพราะหนังสือพิมพ์รายวันต้องมีข่าวใหม่ข่าวเด็ดทุกวันเพื่อแข่งขันกับหนังสือพิมพ์รายอื่น ๆ

ไอคิวเองถึงแม้จะเข้าออกที่นี่หลายครั้งแล้วก็ยังไม่คุ้นชินกับภาพความโกลาหลแบบนี้ มีเสียงดังส่งกันข้ามหัวไปมา บางคนใช้ปากกาชี้พนักงานอีกคนแบบสั่งงาน บางคนเอาปากกาเหน็บหูแล้วเอานิ้วบี้คางใช้ความคิด ปากกัดปากกาจนเห็นรอยแหว่งที่ก้นด้ามชัดเจน เขารอรุ่นพี่มากว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ก็ไม่มีวี่แววว่ารุ่นพี่ของเขาจะละจากภารกิจมาสนทนากับเขาได้เลย เขาจึงทำได้เพียงนั่งอ่านหนังสือที่พามาด้วยฆ่าเวลา

ไอคิวก้มลงอ่าน แต่มองแล้วคล้ายคนนั่งหลับมากกว่า พนักงานคนหนึ่งเดินผ่านมาและพอจะรู้ว่าเขามาหาปราการผู้เป็นรุ่นพี่ หยุดชะงักตรงหน้าเขาแล้วใช้ปากกาเคาะบนหนังสือที่เขาอ่าน เขาเงยหน้าขึ้นทันที

“อ้าวนึกว่าหลับ..”

ไอคิวนึกว่าเป็นรุ่นพี่ปราการเรียก แต่พอเห็นเป็นคนอื่นก็ผิดหวังเล็กน้อย

“มารอไอ้ปราการหรือ.. “

“ครับ“

“อือ..ก็อย่างที่เห็น มันไม่ว่าง ไม่นัดกับมันหลังเลิกงานล่ะ“

“อ๋อ..คือพี่ปราการเค้าบอกว่าให้รอ เดี๋ยวเค้าก็ว่าง จริง ๆ ผมก็แค่มาขอบคุณเค้าที่ช่วยหาข้อมูลบางเรื่องให้เท่านั้นเองครับ”

“อ้อ..เรื่องนั้นเอง” พนักงานคนนั้นเหน็บปากกาแนบหู “เรื่องคดีตึกระเบิด*อะไรนั่นใช่มั้ย โชคดีจริง ๆ ที่สำนักพิมพ์เราได้ข่าวก่อนที่อื่น ยอดขายวันนั้นพุ่งเลยล่ะ”

*คดีตึกระเบิด คือ ตอนที่สามของของ IQ Detective : Bomb Ruined Building

“ครับ..” ไอคิวซึมเล็กน้อย เพราะเป็นคดีที่เกี่ยวข้องกับเพื่อนสนิทของเขาเอง

“บก.เองก็ชมไอ้ปราการยกใหญ่ว่าอยู่ดี ๆ ก็คาบข่าวชิ้นโตมาได้ ข่าวนั้นกลายเป็นข่าวที่คลี่คลายคดีได้ถึงสามคดีทีเดียวนะ เรื่องตึกระเบิด เรื่องคดีลักพาตัวที่ออสเตรเลีย เรื่องคดีฆาตกรรมเจ้าของบริษัทอะไรนั่น”

ไอคิวจับที่คั่นหนังสือมาคั่นหน้าแล้ววางหนังสือลงบนตัก พยายามไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้

“เอ้อ..เดี๋ยวมาคุยใหม่ ไปล่ะ..” นักข่าวคนนั้นวิ่งพรวดไปอีกทางทันที..