เช้าวันเสาร์เป็นเช้าที่สดใสและมีความสุขที่สุดของคนทำงานได้หยุดวันเสาร์และวันอาทิตย์ แต่เย็นวันอาทิตย์ช่วงตะวันกำลังล่วงหล่นจมลงใต้ท้องทะเล ให้ความรู้สึกเหมือนคนที่เรารักมากที่สุดกำลังจากไปชั่วนิรันดร์ วันนี้เป็นวันเสาร์ วันอาทิตย์เป็นเรื่องของอนาคตผมไม่ควรกังวลอนาคต ผมเคยได้ยินว่า ถ้าเรามัวแต่กังวลอนาคต มันจะทำลายความสุขปัจจุบัน จริงแท้ที่สุด เหลือบมองนาฬิกาเวลาเก้าโมงเช้า เดือนเปลี่ยนจากตุลาคมมาเป็นพฤศจิกายน พ.ศ. 2565 อีกสองเดือนผ่านปีนี้ไปอีกแล้ว รู้สึกว่ายิ่งใช้ชีวิตบนโลกนานเท่าไหร่ วัน เวลา เดือน ปี ยิ่งหมดลงเร็วด้วยอัตราเร่งมากกว่าเดิมสองเท่า ยังไม่อยากลุกจากเตียงราวกับว่ามีแรงดึงดูดที่มากกว่าแรงดึงดูดของโลก โดยเฉพาะวันเสาร์กับวันอาทิตย์ ส่วนวันจันทร์ ถึง วันศุกร์ เตียงนอนเหมือนมีสปริงคอยถีบให้ผมเด้งออกจากเตียง ทั้งๆที่ไม่อยากจากเลยแต่ก็ต้องจำใจ

หลังจากที่ผมอ้อยอิ่งบนเตียงอยู่นานสองนานก็ลุกไปทำธุระประจำวัน แปรงฟัน อาบน้ำ แต่งตัว ชงกาแฟนั่งดื่มดูทีวี ดื่มอย่างช้าๆเหมือนพระเซนกำลังเดินจงกรมตอนเช้า กดรีโมตเลื่อนช่องไปเรื่อยๆเพื่อหาอะไรที่น่าสนใจดู แปลกที่บนทีวีในวันหยุดกลับไม่มีอะไรน่าดูเลยสักช่อง ผมจำได้ว่าตอนเด็กๆพอถึงวันหยุดทีไรจำต้องตื่นเช้ากว่าวันไปโรงเรียนทุกที ตื่นเร็วเพื่อมาดูการ์ตูนและรายการอื่นๆอย่างมีความสุข แต่ทำไมพอได้ชื่อเรียกใหม่ว่าผู้ใหญ่ วันหยุดกลับไม่มีรายการอะไรน่าดูเลย รายการต่างๆในทีวียังเหมือนเดิม ความสุขแบบเด็กๆหายไปหมดแล้ว หรือแท้จริงมันไม่ได้หายไปไหน ยังคงอยู่ในตัวผมแต่โดนความสุขแบบผู้ใหญ่ทับถม จนมิสามารถเรียกกลับขึ้นมาได้กันแน่

"ฮัลโหล ตื่นยังที่รัก"

"เอ่อ...ใครค่ะนี่"

"ชาญไงจ๊ะ"

"ชาญไหนค่ะ"

"คุณมีอารมณ์ขันแต่เช้าเลยนะครับ"

ตื้ด! ตื้ด! ตื้ด! เสียงกดวางโทรศัพท์จากปลายสาย ผมงงเล็กน้อย คิดว่าเธอคงยังไม่ตื่น เธอคงอยากนอนต่อให้เต็มอิ่มเลยกดวางสายไป เป็นผมไม่ว่าใครโทรมาตอนกำลังหลับสบายๆก็คงทำเหมือนเธอ