เพราะถือกำเนิดในตระกูลหน่อเนื้อเชื้อกษัติรย์

ฉู่เยวียนจึงต้องเดินหมากทุกตาด้วยความระมัดระวัง

หากว่าพลาดพลั้งเพียงก้าวเดียวก็จะแพ้ราบคาบทั้งกระดาน

ชันษาสิบแปดขึ้นครองราชย์  ไม่ถึงครึ่งปีอวิ๋นหนานก็เกิดสงครามกลางเมือง

แม้เหล่าขุนนางเก่าแก่ในราชสำนักจะคิดอ่านแตกต่างกันไป

แต่ทุกผู้ก็ล้วนกำลังเฝ้ารอดูว่า ตี้หวังพระองค์ใหม่จะทรงยุติเรื่องนี้อย่างไร

แต่ใครเล่าจะคาดคิดว่าตี้หวังยังไม่ทันจะได้ลงมือ

ไกลออกไปพันหลี่นั้น ซีหนานหวังต้วนไป๋เยว่ก็ได้นำทัพออกเข่นฆ่าสังหารผู้ต่อต้านเสียแล้ว

ใช้เวลาเพียงครึ่งปีก็ปราบปรามจลาจลจนสงบลงได้

ภายในวังหลวงเงาจันทร์อ่อนจาง ฉู่เยวียนหยดครั่งผนึกจดหมายลับด้วยตัวเอง

แล้วเร่งส่งไปยังอวิ๋นหนานที่อยู่ห่างถึงแปดร้อยหลี่ 

“หนนี้ต้องการให้เราใช้สิ่งใดมาแลกเปลี่ยน” 

ปลายพู่กันตวัดเส้นสายลึกซึ้งทรงพลังจนแทบจะมองเห็นได้เลยว่า

ยามขีดเขียนอักษรประโยคนี้อยู่นั้น ตี้หวังผู้อ่อนเยาว์กริ้วโกรธถึงเพียงใด 

ต้วนไป๋เยว่ กางกระดาษออกอย่างเนิบนาบเชื่องช้า

ตอบกลับอย่างตรงไปตรงมาเพียงคำเดียวว่า “เจ้า”