ฮัสกี้หน้าโง่กับอาจารย์เหมียวขาวของเขา เล่ม 6

หนุ่มหน้าขาวที่อาศัยรูปโฉมกินข้าว เขามีผมยาวสีทองอ่อน นัยน์ตาดุจหยกเขียว

เครื่องหน้าลึกล้ำคมคาย สวมชุดไหมสีขาว หน้าผากประดับตุ้มรูปหยดวารี

เหนือสาบเสื้อเห็นลำคอเรียวระหงราวกับบุปผาที่ปักอยู่ในแจกันกระเบื้องเคลือบ

เนื่องจากคุนหลุนอากาศหนาวเย็น นอกจากชุดขาวแล้วยังคลุมทับด้วยเสื้อขนจิ้งจอก

ยิ่งขับเน้นให้ดูหรูหราสง่างาม คิ้วตาของเขาเปี่ยมด้วยกลิ่นอายของเกล็ดหิมะ

ทั้งใสกระจ่างบริสุทธิ์ ทั้งหยิ่งทะนง ว่ากันว่าคนผู้นี้ผีเข้าผีออก

ประเดี๋ยวก็จริงจังอย่างที่สุด ประเดี๋ยวก็เจ้าเล่ห์แสนกลจนชวนให้สับสน

เซวียเหมิงรู้สึกว่าคนผู้นี้ท่าจะสติสตังไม่ดีจริงๆ

พบเจอเขากี่ครั้ง หากมิใช่อ่อนนุ่มนิ่มเหมือนสตรี ก็เย็นชาเหมือนก้อนหิน

ครั้งก่อนเจอเขาที่สำนักหรูเฟิง เขายังพูดจาแฝงนัยเหน็บแนมตนอยู่เลย

วันนี้กลับพลิกหน้าเหมือน “เจ้าตบแก้มซ้ายข้า ข้าหันแก้มขวาให้ตบอีก”

เซวียเหมิงชักจะเหลืออดแล้ว แต่เหมยหานเสวี่ยแค่ยิ้มเล็กน้อย

นิ้วมือเรียวขาวนิ้วหนึ่งแตะริมฝีปาก ท่าทางเหมือนเดรัจฉานสวมเสื้อผ้า

คนทรามในคราบผู้ดีเอ่ยยิ้มหัวเบาๆ  “เจ้านี่ช่างร้อนแรงนัก”