ลมรำเพย

ลมรำเพย โดย สัมปันนี

เพราะคำสัญญาจากคนสำคัญ

พาขวัญจึงยึดมั่นมาเสมอว่าพวกเขาทั้งสองคนจะได้พบกัน

ตราบใดที่กังหันลมยังหมุนเพราะสายลมรำเพย

ก็ไม่มีวันไหนที่เธอจะไม่คิดถึงเขา - มรุต พี่ลมคนดีของเธอ

จวบจนกระทั่งพาขวัญได้เข้ามาทำงานเป็นสัตวแพทย์สัตว์ป่าคนใหม่ของอุทยานแห่งชาติ

พวกเขาสองคนถึงได้กลับมาพบกันอีกครั้ง

จากพี่ชายแสนดีในอดีต เขาได้เติบโตเป็นหัวหน้าอุทยานที่เต็มไปด้วยปณิธานแรงกล้าที่จะปกป้องรักษาผืนป่า

ความใกล้ชิดและความคิดถึงค่อยๆ ดึงหัวใจทั้งสองให้ขยับเข้าหากัน

ต้นรักที่ซุกซ่อนอยู่ในใจมาหลายปีของหนุ่มสาวก็เริ่มผลิบาน

ทว่าท่ามกลางลมพายุและอุปสรรคที่โหมกระหน่ำเข้ามา

มรุตและพาขวัญจะสามารถผ่านพ้นบททดสอบครั้งนี้ได้หรือไม่

หรือต้องปล่อยให้ความรักของพวกเขาเป็นดั่งสายลมที่ไม่อาจหวนกลับมาอีก

“พี่ลมรู้ไหมว่าขวัญกลัวว่าพี่จะลืมขวัญมากแค่ไหน”

พาขวัญบอกความในใจที่อัดแน่นอยู่ในอกมาหลายวันให้เขารับรู้

มรุตมองใบหน้างามก่อนจะเอ่ยความรู้สึกของตัวเองออกไปบ้าง

“พี่คิดถึงขวัญมากนะ จะลืมขวัญได้ไงล่ะ”

“ขวัญก็คิดถึงพี่ลมมากๆเหมือนกันค่ะ”

แขนแกร่งของมรุตดึงพาขวัญเข้ามากอดแน่นด้วยความคิดถึง

อ้อมกอดแสนอบอุ่นโอบกอดเธอไว้แนบอก

เวลาหลายสิบปีที่ต้องห่างไกลกันไม่ได้ทำให้ทั้งสองรู้สึกห่างเหิน

ความอบอุ่นก่อตัวขึ้นในหัวใจอย่างช้าๆ เหมือนเป็นสัญญาณว่าการรอคอยได้สิ้นสุดลงแล้ว