หลังสวนดอกท้อ

หากรู้สึกเจ็บปวด คนเราก็มักจะร้องไห้ นั่นเป็นสัญชาตญาณทั่วไปของมนุษย์ ตอนที่ลืมตาดูโลกเป็นครั้งแรก เหนือสิ่งอื่นใดทารกก็จะแผดเสียงร้องไห้จ้าให้ดังที่สุดเท่าที่จะดังได้ หรือแม้นยามที่ร่างกายเป็นแผล ยามที่จิตใจบอบช้ำ คนเราก็จะหาทางระบายความเจ็บปวดเหล่านั้น อย่างเช่นร้องไห้ออกมา เห็นหรือไม่ว่าร้องไห้น่ะเป็นเรื่องธรรมดาสามัญมาก … แต่คงไม่ใช่สำหรับ จางเฟยหลง แม้อยู่ในวัยเพียงห้าปีเศษ แต่สามัญสำนึกคิดกลับไม่เหมือนเด็กคนอื่นๆ ที่อยู่ในวัยเดียวกัน เวลาเจ็บปวด ก็ห้ามร้องไห้ ถึงถูกถีบจนล้ม ตบหน้าหัน แม้เสียงร้องสักแอะยังไม่เล็ดรอดหลุดจากปาก แม้ยังเด็ก จางเฟยหลงก็รู้ว่าตนเป็นคนที่ครอบครัวไม่รัก และเพราะยังเด็ก จึงไม่อาจเข้าใจว่าทำไมถึงได้ไม่มีคนรักเช่นนี้…