"เป็นยังไงบ้าง นิต"

"หนึ่ง พีม?"

"ใช่ เราาองคนมาเยี่ยม"

"ออกไป ฉันไม่อยากเห็นหน้าคนทรยศ"

"เราไม่ได้ ทรยศนะ แต่หนึ่งกับพีมรักกัน"

"พอเถอะหนึ่ง อย่าเอาความรักมาอ้างเลย เพื่อนกันเขาไม่ทำกันแบบนี้หรอก"

"......"

"แล้วคุณเป็นยังไงบ้าง"

"นายไม่ต้องห่วงหรอก คนอย่างนิตยาไม่ตายง่ายๆหรอก"

"คนอุตสาห์มาเยี่ยมยังจะพูดแบบนี้อีก"

"โถ่ นิต~"

"ออกไป!"

"นิต~"

"ฉันบอกให้ออกไป!" ฉันปาหมอนใส่หน้าหนึ่ง

"มันจะมากไปแล้วนะ" หนึ่งเดินเข้าจับมือที่ปาหมอนขึ้นเธอกำลงที่รอยสายน้ำเกลือมันจึงทำให้เข็มแทงลงไปจนเลือดออก

"โอ้ย"

"หึ เจ็บเหรอ ตอนทำทำไมเธอไม่คิดห้ะ ป่วยอยู่แท้ๆยังหาเรื่องใส่ตัวอีก"

"ช่วยด้วย~"

"แหกปากไปก็ไม่มีใครช่วยหรอก เพราะห้องนี้มันไกลมาก ไม่มีใครมาช่วยแกหรอก"

"พีม ช่วยนิตด้วย"

"เธอเองก็ว่าผมก่อน ผมคงช่วยคุณไม่ได้"