“แน่นอน คนเราย่อมเปลี่ยนไปตามกาลเวลาอยู่แล้ว” ฉันนิ่งไปก่อนจะพูดขึ้นด้วยแววตาที่ไร้ซึ้งทุกสิ่ง

“ใช่ คนเราย่อมเปลี่ยนไปตามกาลเวลา”

“ฉันแค่พูดเล่นๆนะ”

“แต่วิไม่สนุกด้วยหรอกนะ!” ฉันตะโกนใส่หน้าเขาก่อนจะวิ่งออกมาจากตตรงนั้ ฉันวิ่งมาหยุดอยู่ตรงสวนหลังโรงเรียนตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ ฉันหันหลังกลับไปดูก็เห็นเข้าวิ่งตามมา ฉันก้าวเท้าจะวิ่งแต่เขาก็ดันคว้าข้อมือของฉันไว้

“เดี๋ยวก่อนสิ วิ”

“นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่ ซี”

“…….”

“ก่อนหน้านี้ นายเองไม่ใช่เหรอที่ผลักไสไล่ส่งฉันสารพัด แล้วตอนนี้นายจะมายุ่งเกี่ยวอะไรกับฉันอีก!?”

“คือฉัน…”

“ที่ฉันต้องเกือบตายก็เพราะนาย!!”