เมื่อแก้วกัลยาพึ่งจบมัธยมได้ไม่นาน

เจอเรื่องพลิกผันทำให้ต้องแต่งงานกับคนที่ไม่รู้จัก

ชีวิตต่อจากนี้จะเป็นยังไงไม่มีใครรู้ได้

คำโปรย

“คนเห็นขนาดนั้นแกจะทำยังไงยัยแก้ว” มารดาหล่อนถามขึ้นพลางดมยาดมอยู่

“ไม่เห็นต้องทำยังไงเลยนี่จ๊ะ มันเป็นอุบัติเหตุ” หล่อนพูดขึ้น

“ปากคนยาวยิ่งกว่าปากกา เดี๋ยวคนก็รู้กันทั่วว่าแกทำอะไรวันนี้” แม่หล่อนพูดขึ้นหน้านิ่งๆ

“เดี๋ยวคนก็ลืมกันเอง” หล่อนพูดขึ้นบ้าง ขณะที่คนอื่นๆยังเงียบ

“พ่อแม่ของหนูก็มีหน้ามีตาแถวนี้ เดี๋ยวป้าจะให้ลูกชายป้ารับผิดชอบ” หล่อนทำหน้างงที่ผู้หญิงที่แทนตัวเองว่าป้าบอกว่าจะรับผิดชอบ

“รับผิดชอบยังไงคะ” หล่อนถามขึ้น

“ลูกชายป้าจะแต่งงานกับหนู” หล่อนได้ยินอย่างนั้นก็เหวอทันที แต่งงานได้ไงความฝันของหล่อนละใครจะรับผิดชอบ หล่อนคิดอย่างนั้นก็รีบส่ายหน้าทันที

“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไรเลย หนูไม่ถือ พี่เขาก็ไม่ถือเหมือนกันใช่ไหมคะ” หล่อนหันไปหาแนวร่วมแล้วทำหน้าตาน่าสงสารที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ผม...” ผู้ชายคนนั้นกำลังจะพูดแต่ก็ถูกมารดาหล่อนแทรกขึ้นมาก่อน

“ไม่ถืออะไรของแก แก้วกัลยา” แม่หล่อนโพล่งเสียงเข้มขึ้นมา

“ไม่แต่งนะแม่ แก้วพึ่งเรียนจบมัธยม เดี๋ยวก็ได้เรียนมหาลัยแล้ว อีกอย่างพี่เขาอาจจะมีคนรักแล้วก็ได้ ทำแบบนั้นเราบาปนะ” หล่อนรีบพูดขึ้นอย่างลนลาน

“ตาฉัตร มีคนรักแล้วยัง” ผู้ชายข้างหล่อนยกมือขึ้นมาคลึงระหว่างคิ้ว

“ยังครับ แต่น้องเขายังเด็ก” เขาพูดขึ้น ได้ยินประโยคแรกหล่อนใจเริ่มเสีย แต่พอเขาพูดประโยคหลังหล่อนพยักหน้าสนับสนุน

“ไม่เด็กหรอก 18 แล้ว สรุปจะแต่งกันไหม” พ่อหล่อนพูดขึ้นบ้าง

“ไม่แต่งยังก็ไม่แต่ง” หล่อนรีบโพล่งขึ้นมาทั้งน้ำตา

“แก้วกัลยา” แม่หล่อนเรียกเสียงดุ

“จะแต่งได้ไง แก้วยังต้องเรียน แก้วอุตส่าห์พยายามมาตั้งหลายปีเพื่อเข้ามหาวิทยาลัยนั้น แต่อยู่ๆก็เกิดบ้าอะไรไม่รู้ ไม่เอา ไม่แต่ง เขาเป็นใครก็ไม่รู้แก้วยังไม่รู้จักด้วยซ้ำนะแม่” หล่อนพูดทั้งน้ำตา

“อยู่ๆไปก็รักกันเองนะลูก” แม่หล่อนพูดเสียงอ่อนลงหล่อนเงยหน้ามองทั้งน้ำตา

“พี่จะแต่งงานกับแก้วไหม เราไม่รู้จักกันเลยนะ” หล่อนหันไปถามผู้ชายคนข้างๆ

“สิ่งที่ทำไปแล้วเราก็ต้องยอมรับ” เขาตอบออกมาแปลความหมายง่ายๆว่าเขาจะแต่งกับหล่อน

----------------------------------------