คำโปรย

เกิดมาไม่เคยคิดอยากจะมีครอบครัว แต่ทว่าเหมือนฟ้าตั้งใจกลั่นแกล้งฉัน เมื่อจู่ ๆ ต้องมาเสียตัวให้กับคนที่เป็นไม้เบื่อไม้เมามาตั้งแต่เด็กในวันแต่งงานของเพื่อนรัก ที่แย่ไปกว่านั้นป๊าของเราทั้งคู่ยังเป็นคู่อริกันอีกด้วย หากไม่ท้องฉันคงไม่ยอมแต่งงานกับเขาแน่ เพราะนายนั่นเป็นเสื้อผู้หญิงตัวยง แถมยังเป็นผู้ชายที่ไม่เคยเข้าตาฉันเลยสักนิด

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

“จะปล่อยฉันได้หรือยังเนี่ย” เมื่อเดินมาถึงใต้ต้นจามจุรีริมหนองน้ำแล้วฉันจึงแกะมือเขาออก

“จะเอายังไงว่ามา” เขายอมปล่อย ยืนกอดอกมองหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง

“ไม่เอายังไง ตามที่ฉันพูดยังไงก็ไม่มีทางแต่งกับนายแน่นอน”

“ทำอย่างกับฉันอยากแต่งกับเธอนักล่ะยัยตัวแสบ”

“ไม่อยากแต่งแล้วทำไมต้องพูดอย่างนั้นด้วยล่ะ ชอบสร้างภาพให้ตัวเองดูดีหรือไง ถ้าไม่อยากแต่งก็ไม่ต้องแต่ง ต่างคนต่างอยู่เพราะถึงยังไงบ้านเราก็ไม่ถูกกันอยู่แล้ว ชัดเจนไหม” ทำไมรู้สึกเจ็บจี๊ด ๆ เมื่อรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดมันคือเรื่องโกหก

“ถึงไม่อยากแต่งแต่ฉันก็มีความรับผิดชอบพอ ยังไงซะตอนนี้เธอก็ท้องลูกของฉันแล้ว ฉันไม่มีทางยอมปล่อยเธอไปง่าย ๆ หรอก” น้ำเสียงเขาจริงจังจนรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว

“คิดเหรอว่าฉันจะยอมนายง่าย ๆ”

“แล้วคิดเหรอว่าฉันจะยอมง่าย ๆ เหมือนกัน ถ้าไม่เห็นแก่หน้าป๊าม๊าก็นึกถึงลูกบ้าง โตขึ้นมาแล้วไม่มีพ่อเหมือนคนอื่นจะรู้สึกยังไง ถ้าลูกเป็นเด็กมีปัญหารู้ไว้ด้วยนั่นเป็นเพราะเธอคนเดียว”

“ฉันจะเลี้ยงเขาให้ดี ไม่ให้เป็นเด็กขาดความอบอุ่น”

“ทำไมดื้อจังวะ เกิดมาเคยยอมใครบ้างไหมเธออ่ะ”