นามปากกา:รอยยิ้มพระจันทร์

เหมย ลูกครึ่ง ไทย-จีน-ญี่ปุ่น อายุเพียงแค่25ปีขึ้นเป็นรองผู้บัญชาการผู้เกรียงไกรของกองทัพจีนสกุลท่านตาของเธอเป็นทหารท่านตาของเธออดีตคือฉายาแม่ทัพไร้พ่ายลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้นเธอทั้งเก่งกาจความสามารถโดดเด่นฉากหน้าเธอคือผู้นำองอาจมีเกียรติยศเป็นที่ล่ำลือของผู้คนแต่ฉากหลังของเธอกลับเป็นที่หวั่นผวาสะเทือนไม่น้อยเพราะเธอคือทายาทตระกูลนักฆ่าที่โหดเหี้ยมที่สุดเธอเป็นผู้สืบทอดต่อจากบิดา.....

"ห้ามมีใจรัก... ห้ามใจอ่อน.... ต้องใจเด็ด... จำไว้"

"แต่ลูกรักเขา"

"เจ้าอย่าลืมอาเหมยเจ้าเป็นนักฆ่าต่อไปภายภาคหน้าเจ้าจะต้องเป็นผู้นำคนต่อไป"

"แต่ลูก!! "

"จำคำพ่อไว้อาเหมย"

....................................

"อาเหมย.... ผมรักคุณ... รักคุณที่สุดเราจะแต่งงานกันนะ"

"จะ... จริงเหรอ" เธออายหน้าแดง

ฮั่นฟง แพทย์หนุ่มประจำการกองทัพเขาเป็นคนนิสัยดีอ่อนโยนจนทำให้เธอใจอ่อนยอมรับรักเขาตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาดีกับเธอมาตลอดเธอตกหลุมรักเขาอย่างง่ายดายท่ามกลางคำคัดค้านของบิดาที่มองเธออยู่ห่างๆเธอละทิ้งกฎเกณฑ์ต้องห้ามของตระกูลเชื่อมั่นในตนเองสุดท้ายคนที่เธอปักใจรักกลับทรยศเธออย่างไม่มีชิ้นดี....

..........................

"อ่า.... พี่ฟง ดีจัง... อืม อิงอิงรักพี่ฟง"

"พี่ก็รักอิงอิง"

"พี่เหมยล่ะพี่รักหรือเปล่า"สองร่างนัวเนียกันในบ้านของเธอ

"โธ่! ที่รักอย่าถามถึงคนอื่นเลย อิงอิงก็รู้ว่าพี่แค่ต้องการใช้ประโยชน์จากเหมยเท่านั้นไม่ได้มีใจรัก คนที่พี่รักคืออิงอิง" เหมยกำมือแน่นกับสิ่งที่ได้ยินดวงตาแดงก่ำ สองร่างกำลังสอดประสานกันอย่างดุเดือดหัวใจของเธอแตกสลายไม่มีชิ้นดี

'เมื่อทรยศก็ต้องฆ่าสถานเดียว'

........................

ย๊ากกกกกกกกกก!!!!! กรี๊ดดดดดดดดดดดดด

ดาบเดียวเท่านั้นในการสังหารเลือดเจิ่งนองเต็มที่นอนสีหวานช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจมากในรอบหลายปีมานี้เธอยืนแสยะยิ้มอย่างสะใจ....

"เจ้าลูกสารเลว... นั่นมันญาติผู้น้องของแก แกฆ่าได้ยังไง"

เพี๊ยะ! แรงตบสุดแรงที่มารดามอบให้ไม่ทำให้เธอสะดุ้งแม้นแต่น้อยเธอหัวเราะอย่างคลุ้มคลั่งก่อนจะค่อยๆกระชับดาบในมือ

"แกฆ่าได้ยังไง... อีลูกเลว เลวเหมือนพ่อแกทั้งตระกูล แกฆ่าหลานสาวของฉันทำไม อีลูกเลว" มารดาเธอตะโกนใส่หน้าเธอสุดเสียง "สันดานพ่อชั่วช้าแกสอนมาใช่มั๊ย "

ฉึก!!! เลือดสีแดงฉานทะลักออกมาจากร่างมารดาเธอแทงดาบเข้าไปในร่างของคนตรงหน้าจนมันทะลุออกทางด้านหลัง

"อาเหมย เจ้าทำอะไรลงไป!!!!!! " เสียงตะโกนดังมาจากด้านหลัง"หลานชั่ว" ก่อนที่เธอจะดึงดาบออกจากมารดา

ปัง... ปัง... ปัง....

ร่างบางทรุดฮวบลงกับพื้นนัยน์ตาเธอแดงก่ำกระสุนฝังเข้ามาในร่างกาย.......

'ไม่ขอจดจำความเจ็บปวดนี้ได้อีก... '

#แค่อารัมภบทนะคะปมจะคลี่คลายในเรื่อง สามารถกล่าวติชมได้แต่กรุณาเม้นท์ด้วยคำสุภาพ นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเพื่อสนองความต้องการของตัวเองไม่ได้อ้างอิงประวัติศาสตร์ใดๆ สำนวนและภาษาในการใช้ต้องขออภัยที่ไม่ใช้สำนวนจีน!!! 

ขอให้อ่านอย่างมีความสุขนะคะและขอบคุณสำหรับใครที่ติดตาม......