เธอที่หนีมา​เพื่อหาความสงบให้ตัวเอง​ เธอที่ทอดทิ้งเขาไว้เพียงลำพังมานานนับร้อยปี​ จะทำอย่างไรเมื่อเขาผู้นั้นกำลังมาตามตัวเธอกลับไป

" อย่าเข้ามานะ เดี๋ยวฉันจะสวดบุญกุศลไปให้"หมอกเอ่นเสียงสั่นระริก น้ำตาอาบแก้มแต่ยังคงคลุมโปงไว้ เธอไม่ต้องการจะเห็นอะไรทั้งนั้น ไม่อยากเห็น ไม่อยากได้ยิน

"ผมไม่เอาบุญอะไรหรอก แค่มาตามตัวเจ้าสาว" เสียงเย็นยะเยือกกล่าวราบเรียบ หมอกแทบอยากจะสลบตรงนี้

'ใครก็ได้ช่วยเอาผีนั่นออกไปที'

" ก็... ไปหาเจ้าสาวของนายสิ มาที่นี่ทำไม" หมอกรวบรวมสติโต้กลับ

"ก็... เธออยู่ตรงหน้านี้แล้ว" ผ้าห่มผืนหนาค่อยๆเลื่อนลงเผยให้ถึงใบหน้าซีดเซียวแต่หล่อเหลา แววตาสีแดง ริมฝีปากซีดๆ หมอกถึงกับช็อค ตัวนิ่ง พูดไม่ออก มีแค่น้ำตาที่ไหลแทบไม่หยุด

มือเย็นลูบแก้มเด็กสาวอย่างถนอม พร้อมกับแววตาเศร้าๆ

"เจ็ดร้อยปีแล้ว ที่ไม่ได้เจอคุณ"

เขาพูดเบาๆแววตาแสดงถึงแต่ความเศร้า หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามด้วยความหวาดกลัวปนไปด้วยความเจ็บปวดซึ่งเธอก็ไม่เข้าใจความรู้สึกนี้

"แต่คราวนี้ ผมจะไม่ปล่อยเธอไปอีกแล้ว"