“หนูพราวไม่ดื้อกับอาช้างสิลูก” เขาพยายามพูดโน้มน้าวหลานสาวให้เข้าใจตนและยอมตน แต่เหมือนจะไม่ได้ผล เมื่อมือเล็กปัดมือใหญ่ของเขาออกจากไหล่ของเธอ

“ไม่ต้องมาแตะต้องตัวหนูพราวค่ะ ถ้าไม่รับผิดชอบหนูจะบอกพ่อธรรมว่าอาช้างปล้ำหนู” หล่อนปล่อยหมัดเด็ดของตัวเองออกไป ด้านหัสดินทร์พอได้ยินแล้วถึงกับเครียดกว่าเดิม

“ไม่ได้นะหนูพราว บอกเรื่องนี้กับพี่ธรรมไม่ได้”

“แล้วทำไมคะ หนูพราวจะบอกว่าอาช้างข่มขืนหนูพราว ปล้ำหนูพราว” เธอยืนยันคำเดิมพร้อมกับขยับตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง

“ไม่! ยังไงอาช้างก็ไม่แต่งงานกับเด็กแบบหนูพราว อีกอย่าง...”

“คนเลว! ตุ้บ! ตุ้บ!” เธอทุบอกของเขาด้วยความเสียใจ หัสดินทร์จับมือเล็กที่ทุบอกตัวเองไว้มั่นพร้อมกับบีบแน่น

“ใช่! อาช้างเลว เลวเพราะอาพลาดไปมีอะไรกับเด็กดื้อแบบหนูพราวยังไงล่ะ”

“พลาด! อาช้างพูดแบบนี้ได้ยังไง อาช้างต้องรับผิดชอบหนูพราว” หล่อนดึงมือตัวเองออกจากมือใหญ่พร้อมกับเบือนหน้าหนีไปมองทางอื่นเพื่อไม่ให้เขาเห็นน้ำตาของเธอ

“ชูว์...ไม่ร้องสิคนดีของอา” เขาประคองดวงหน้างามให้หันมาสบตาตน พร้อมกับยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาออกจากสองแก้มนวลให้อย่างอ่อนโยน

“อึก! กะ...ก็อาช้างไม่รับผิดชอบ” หล่อนบอกปนเสียงสะอื้น

“อืม...ไม่ร้องนะคนดี เราค่อยคุยกันวันหลังนะ วันนี้อาช้างต้องเข้าไปในไร่ สายมากแล้วเดี๋ยวคนงานรอ” เขาโน้มลงไปจูบหน้าผากมนของคนตัวเล็กที่เขาบังคับเชยคางขึ้นรองรับจูบแผ่วเบาของเขา