"สวัสดีนักเรียนที่น่ารัก วันนี้ครูเรื่องที่น่าภาคภูมิใจมาบอกกล่าวแก่นักเรียน "

ผู้อำนวยการของโรงเรียนวัยกลางคนขึ้นไปกล่าวพร่ำเพ้อยืดยาวหน้าเสาธงในตอนเช้า ส่วนอาจารย์ท่านอื่นๆต่างยืนยิ้มแย้มยืดอกแลดูภูมิใจไปกับท่านผู้อำนวยการ  ทุกท่านล้วนยืนอยู่ภายใต้ของร่มเงาของต้นไม้ในยามเช้า บ้างก็หลบแดดอยู่ใต้ชายคาของอาคารเรียน

ส่วนนักเรียนทั้งหลายนั้นไม่ต้องพูดถึง

ทุกคนล้วนนั่งเหงื่อแตกซิกท่ามกลางสนามฟุตบอล เกือบสองพันชีวิตในสนามรู้สึกราวกับว่านั่งอยู่กลางทะเลทรายซาฮาร่ายามเช้าก็ไม่ปาน บ้างก็ถอนหญ้าเล่น บ้างก็คุยกันจ๊อกแจ๊กจอแจ

"มีรุ่นพี่ของเราได้ไปทำชื่อเสียงให้แก่โรงเรียน นำถ้วยพระทานรางวัลชนะเลิศในการแข่งขันภาษาอังกฤษ ทั้งประเภทเดี่ยวและประเภททีมมาครองทั้งสองรางวัล ครูของให้นักเรียนทุกคนปรบมือให้กับนายไมตรี ตรัยมงคล ผู้คว้ารางประเภทเดี่ยวมารับเกียรติบัตรและเงินรางวัลหนึ่งหมื่นบาทหน้าเสาธงครับ" สิ้นเสียงพูดเสียงปรบมือและเสียงกรี๊ดกลับเกรียวกราวดังลั่นขึ้นมาจนเนตรดาว นักเรียนใหม่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่สี่ที่เพิ่งสอบเข้ามาเรียนที่นี่ได้ขมวดคิ้ว

แต่เธอก็ยังก้มหน้าปั่นวิวMV ของวงที่เธอชื่นชอบ ไม่สนใจสิ่งใด

"หูย!! ลิซาหุ่นดีเวอร์" เนตรดาวพึมพำ

"เนตรๆๆ!! แกดูพี่คนนั้นดิ หล่อมว๊ากกกกก! " อะตอมเพื่อนใหม่ของเนตรดาวดึงแขนเพื่อนเพื่อให้เธอดูหนุ่มหล่อที่กำลังเดินออกไปรับรางวัล

แต่เนตรดาวก็ยังไม่สนใจ เธอกำลังจดจ่ออยู่กับMV เพลงเกาหลีในโทรศัพท์มือถือ

"เนตรๆๆ แกต้องดูเนตร พี่เขาหล่ออ่ะ" อะตอมยังคงเซ้าซี้ ส่วนเนตรดาวได้แต่กลอกตาอย่างเอือมระอา

"จะซักเท่าไหร่กันเชียว" เด็กสาวเงยหน้าขึ้นไปมอง แต่รุ่นพี่ที่ได้รับรางวัลคนนั้นกลับหันหลังเดินลงไปหลังเสาธงเสียแล้ว เด็กสาวไหวไหล่อย่างไม่ใสใจก่อนจะก้มหน้าก้มตาปั่นวิวท่ามกลางแสงแดดยามเช้าที่เกือบทำหนังหัวเธอละลาย

..................................................................

ไมตรี ตรัยมงคล  รุ่นพี่ม.6 เรียนเก่ง มากความสามารถ เป็นขวัญใจของสาวๆเบอร์ต้นๆของโรงเรียน ไม่ค่อยพูด นิ่งๆ นานเป็นปีเป็นชาติกว่าจะยิ้มสักครั้ง

เนตรดาว นักเรียนชั้นม.4 เพิ่งเข้ามาเรียนที่กรุงเทพๆ เด็กสาวข้างบ้านของไมตรี น่ารักสดใส เป็นที่รักของเพื่อนๆ