“ใช้ปากของขวัญครอบครองมันสิ ทำเหมือนที่ทำแบบเมื่อคืนพี่ชอบ อ่า!” ครางเสียงพร่า แอ่นเอวสอบส่ายไปมายั่วเย้าคนตัวเล็กที่นั่งทรุดกายอยู่กับพื้นตรงหน้าของตน

“ไม่! ขวัญจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว มะ....ไม่! ”

ร้องปฏิเสธเสียงแข็ง พร้อมส่ายหน้าไปมา แต่แล้วก็ต้องร้องอู้อี้ออกมา เมื่อถูกบังคับให้ซุกซบเข้าหาแก่นกายร้อน

“ทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อมันเป็นของขวัญ ดูให้เต็มตาซะคนดี อ่า!”

ดึงท้ายทอยของสาวเจ้าออกห่างจากหว่างขาของตน มือใหญ่อีกข้างโอบประคองแก่นกายแข็งร้อนชูชันของตนมาจ่อหน้าของขวัญฤดี เพื่อให้เธอได้มองตัวอักษรที่เขาสลักไว้อยู่ที่ลูกชายตัวเองนั้นคือชื่อเธอ

‘ของขวัญ’

หล่อนเบิกตากว้างเมื่อเห็นสิ่งที่สลักอยู่บนลำแก่นกายร้อนของอคิน เขาบ้าไปแล้วที่ไปสักตรงความเป็นชาย เธอแหงนเงยขึ้นมองใบหน้าหล่อ ใบหน้าสวยแดงระเรื่อขึ้นมาทันตาเห็น เมื่อคิดว่าของสิ่งนั้นมันเป็นของตน ของตนคนเดียวที่ได้ครอบครองมัน

“เจ็บไหมคะ...” ถามเสียงพร่า ก้มมองแก่นกายร้อน มือน้อยสั่นเทายกขึ้นมาลูบไล้สัมผัสเรือนกายอวบอูมเต็มมือ

“ไม่เจ็บหรอก พี่ทำทุกอย่างได้เพื่อขวัญ พี่รักขวัญ มันเป็นของขวัญคนเดียว”

ไม่สนใจหรอกว่าใครจะมองว่าตนโรคจิต หรือเป็นบ้า เขารู้แต่เพียงว่าเขารักเธอ อยากสักให้ทั่วร่างกายนี้เลยด้วยซ้ำ เขาเกิดมาเพื่อรักและเป็นของขวัญฤดีเพียงคนเดียวเท่านั้น ผู้หญิงคนอื่นไม่มีสิทธิ์แตะต้องเรือนร่างสวยงามกำยำของเขา

ใบหน้าสวยแนบอิงไปกับลำกายแข็งร้อนของอคิน มือเล็กลูบคลึงแก่นกายร้อนด้วยความทะนุถนอม ลิ้นน้อยตวัดออกไล้เลื้อยชิมลำกายใหญ่ ปลายลิ้นน้อยเคลื่อนผ่านไปมาตรงที่เป็นชื่อของตน ดวงตาสวยอาบพร่าไปด้วยน้ำตา ไม่รู้ว่าไหลเพราะอะไร เพราะตื้นตันใจหรือเพราะอะไร ‘พี่คินคงเจ็บมากเลยใช่ไหมคะ แล้วทำไมพี่คินต้องทิ้งขวัญกับลูกด้วย’ หล่อนพึมพำในใจ

“ทำไมพี่คินต้องทำถึงขนาดนี้ด้วยนะ”

ผละหน้าที่แนบกับความเป็นชายของบุรุษ แหงนหน้าขึ้นถามคนตัวโตอย่างอยากรู้ หัวใจดวงน้อยเต้นระรัว พองโตอัดแน่นในทรวงเลยตอนนี้

“แล้วขวัญคิดว่าเพราะอะไรล่ะ พี่ไม่เคยโกหกใจตัวเองเลยสักครั้งว่าพี่รักขวัญ ขวัญคือทุกอย่างของพี่ แม้ว่าขวัญจะทำให้พี่เจ็บก็ตามที”