นับตั้งแต่สงครามบรรพกาลในอดีตได้สิ้นสุดลง เหลือแต่เพียงเศษซากของความสิ้นหวัง กระจายอยู่ทั่วทุกแห่งหน

มิติกาลเวลาผันแปรอย่่างไม่สิ้นสุด ทุกสรรพสิ่งล้วนใกล้ที่จะดับสูญอยู่เต็มทน ความหวังที่ทุกคนเฝ้าทวิลหาในที่สุดก็ได้ปรากฎตัว

"เทพผู้สร้าง" ได้รังสรรค์โลกขึ้นมาใหม่ ยุคสมัยใหม่และความหวังใหม่ จึงได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้งหนึ่ง.....

นี้เป็นประโยคที่วนเวียนอยู่ในหัวของเด็กหนุ่มอายุสิบสองสิบสามปีผู้หนึ่ง นับตั้งแต่ที่เขาได้ลืมตาตื่นจากการหลับไหลมาเป็นเวลานาน ความทรงจำของเขากลับไม่มีเหลืออยู่เลย มีเพียงเสื้อผ้าเก่าขาดที่ห่อหุ้มอยู่บนร่างกายของเขาอย่างแผ่วเบาและมีแหวนไม้สีดำสักรูปลายประหลาดที่สวมใส่อยู่ตรงนิ้วโป้งบริเวณมือด้านซ้ายของเขาก็เท่านั้น....

เด็กหนุ่มได้พยุงตัวลุกขึ้นยืนกวาดสายตามองไปยังรอบข้าง เห็นเพียงแต่ต้นไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านจำนวนหลายต้น สลับซับซ้อนเรียงกันจนทำให้พื้นที่แถวนี้ดูมืดมิดไร้ซึ่งแสงตะวันอยู่บ้าง เด็กหนุ่มยังได้แต่มึนงงสงสัย แล้วจึงค่อยๆเก้าเท้าเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้ซึ่งจุดหมาย พร้อมกับคำถามที่โผล่ขึ้นมาในหัวของเข้าอย่างไม่หยุดไม่หย่อน.....

"ข้าอยู่ที่ไหน..........."

.

"ข้าเป็นใคร......"

"ข้า....."

..........

ในขณะที่เด็กหนุ่มกำลังสับสันอยู่นั้น เหล่าต้นไม้สูงใหญ่ที่คอยบดบังแสงอาทิตย์ก็ได้เริ่มประสานกิ่งก้านกัน จนกลายเป็นพื้นนภาสีเขียวมรกตปกคลุมไปทั่วทุกพื้นที่......

เด็กหนุ่มเงยหน้ามองดูเหตุการณ์ประหลาด และเห็นลำแสงสีเขียวมรกตมากมายที่ออกมาจากใบไม้กิ้งก้านเหล่านั้น กำลังประสานกันเป็นกลุ่มก้อนอยู่ตรงบริเวณหัวของเด็กหนุ่ม

ไม่กี่อึดใจ กลุ่มก้อนแสงสีเขียวมรกตเหล่านั้น ก็ได้ล่วงหล่นลงมาตกใส่หัวของเด็กหนุ่มในทันที

ตุบ!!

.

.

พอกลุ่มก้อนแสงสีเขียวมรกตกระทบหัวของเด็กหนุ่ม ก็ได้ระเบิดออกเป็นเศษเสี้ยวเล็กๆน้อยๆแทรกซึมไปทั่วทั้งร่างกายของเด็กหนุ่ม

เด็กหนุ่มที่กำลังสับสนมึนงงกับแสงที่กำลังเข้าตัวของเขาอยู่นั้น.....

อยู่ดีๆก็มีความคิดและความรู้สึกมากมายหลั่นไหลเข้ามาในหัวของเขาอย่างไม่หยุดไม่หย่อน

.

.

"เอกพิภพสร้างสรรค์ลำดับที่9 "มรดกแห่งสวนสวรรค์"

"มรกตแห่งสวนสวรรค์??" เด็กหนุ่มทวนคำพูดในหัวของเขา

"หือ!!เจ้าเด็กน้อย....เจ้าได้ยินเสียงข้างั้นรึ" อยู่ๆก็มีเสียงลึกลับเสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวของเด็กหนุ่ม

เด็กหนุ่มได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าทีหนึ่ง

เสียงลึกลับดูเหมือนจะอึ่งไปเล็กน้อยและถอดหายใจกล่าวต่อไปว่า.....

"เห้อ...นึกไม่ถึงเลยว่าก่อนที่ข้าจะดับสูญจากไป สวรรค์จะส่งมนุษย์ที่ได้ยินเสียงของข้า มาหาข้าในเวลานี้...."

"เอาละเจ้าเด็กน้อยเจ้าชื่ออะไร" เสียงลึกลับถามเด็กหนุ่มด้วยท่าทีสนอกสนใจ

"........."

"ข้าไม่ทราบ"

"หือ...งั้นเจ้ามาอยู่ที่แห่งนี้ได้ยังไง?"

"........."

"ข้าก็ไม่ทราบ"

"เจ้าเด็กน้อย นี้เจ้ากำลังหยอกล่อเราผู้เฒ่าอยู่งั้นรึ??" เสียงลึกลับส่งเสียงไม่พอใจกับคำตอบของเด็กหนุ่ม

แต่ว่า...อยู่ดีๆเด็กหนุ่มที่กำลังนั่งลงบนพื้นรับฟังเสียงลึกลับในหัวตลอดเวลาอยู่นั้น ก็ได้ปิดตาม่อยหลับไปซะงั้น!!

"......."

"เจ้าเด็กนี้!!!" เสียงลึกลับโกรธมากที่เห็นเด็กหนุ่มเมินนั่งหลับและไม่ตอบคำถามของตน

"เอางั้นก็ได้ เราผู้เฒ่าจะเข้าไปดูความทรงจำในหัวของเจ้าเอง!!"

เสียงลึกลับก็ได้ส่งกระแสจิตของตัวเองเข้าไปดูในความทรงจำของเด็กหนุ่มในทันที

ในบริเวณห้วงความทรงจำของเด็กหนุ่ม ภาพที่เสียงลึกลับได้เห็นมีเพียงแต่แสงสีขาวโพลนที่ปกคลุมกันไปทั่ว....

.........

"นี้มันบ้าอะไรกัน....เจ้าเด็กน้อยนี้ทำไมถึงได้ว่างเปล่าถึงเพียงนี้...."

เสียงลึกลับตกใจกับสภาพของเด็กหนุ่มที่ในห้วงของความทรงจำกลับไม่มีความทรงจำใดๆเหลือเลย มีแต่ความว่างเปล่าเหมือนกับสมองของเด็กแรกเกิดก็เท่านั้น

เสียงลึกลับกวาดตาดูเด็กหนุ่มด้วยแววตาอันสับสนอยู่ครู่หนึ่ง

"หรือนี้คือลิขิตฟ้า ที่ทำให้ข้าได้เจอกับเจ้าเด็กผู้ว่างเปล่าผู้นี้"

"เห้อ....เอาเถอะใกล้ถึงเวลาที่ข้าจะดับสูญอยู่เต็มทน...เจ้าเด็กน้อยเจ้าถือว่าโชคดีที่เจ้าได้มาเจอข้าในเวลาเช่นนี้ ข้าจะทำให้เจ้าได้เป็นผู้สืบทอด เอกพิภพสร้างสรรค์ลำดับที่9 มรดกแห่งสวนสวรรค์ พลังอันยิ่งใหญ่เพียงหนึ่งเดียวในโลกใบนี้และได้สืบทอดจิตกายแห่งพฤกษามรกตของข้า นับแต่นี้เป็นต้นไปเจ้าคือทายาทลำดับที่2ของสกุลฉินข้า ข้าขอมอบนามให้เจ้าว่า ฉิงหยุน"

ทันทีที่เสียงลึกลับพูดจบ ทั่วทุกบริเวณโดยรอบที่เด็กหนุ่มฉิงหยุนนั่งม่อยหลับอยู่ เหล่าพืชพันธ์ุต้นไม้พื้นดินใบหญ้าที่เคยเขียวขจีก็กำลังแตกสลาย กระจายตัวเป็นฝุ่นละอองสีเขียวมรกตเข้าปกคลุมไปทั่วทั้งร่างของเด็กหนุ่มฉิงหยุนในทันที

เด็กหนุ่มฉิงหยุนตื่นขึ้นมาเพราะสัมผัสได้ถึงสภาพร่างกายที่กำลังเปลี่ยนแปลงไปของตัวเองและความทรงจำคำพูดของเสียงลึกลับก็เข้ามาในหัวของเด็กหนุ่มฉิงหยุนอย่างไม่หยุดไม่หย่อน.....

"ข้าคือฉิงหยุน....."

"ทายาทลำดับที่2ของสกุลฉิง......"

"สกุลฉิง......"เด็กหนุ่มฉิงหยุนที่กำลังมึนงงกับความทรงจำมากมายที่เข้ามาในหัวเขา ในชั่วขณะนั้นเองละอองสีเขียวมรกตที่อยู่รายล้อมตนที่กำลังแทรกซึมเข้ามาในร่างกายของตนนั้นกำลังจะหมดไป เสียงลึกลับที่ดูเหมือนจะนิ่งเงียบตลอดเวลาก็ได้ปรากกฎขึ้นพร้อมกล่าวกับเด็กหนุ่มขึ้นมาอีกว่า....

"เด็กน้อย ตอนนี้เจ้ารู้สึกยังไง"

เด็กหนุ่มฉิงหยุนจ้องมองไปที่เบื้องหน้าของตนที่ปราศจากสิ่งอื่นใดแล้วเอ่ยตอบกลับไปว่า....

"ข้าสัมผัสได้ถึงตัวของท่านที่อยู่เบื้องหน้าของข้าและพลังแปลกประหลาดที่อยู่รอบกายตัวข้าที่เข้าๆออกๆตลอดเวลา"

"อือ....สิ่งที่เจ้าสัมผัสได้นั้นคือ "ซี่" หรือเรียกอีกอย่างหนึ่งคือพลังลมปราณหรือพลังชีวิต ซึ่งเป็นพลังที่คอยหล่อเลี้ยงให้ทุกสรรพสิ่งในโลกใบนี้ให้มีชีวิตและดำรงอยู่"

"ตอนนี้เจ้าได้สืบทอดพลังของเราผู้เฒ่าไปหมดแล้ว"

"นับแต่นี้เป็นต้นไปเจ้าจะต้องฝึกฝนตามที่เราผู้เฒ่าบอกไม่ให้ตกหล่นไปแม้แต่วันเดียว"

"เจ้าเข้าใจหรือไม่?"

"ข้า........."เด็กหนุ่มฉิงหยุนสายหน้าแล้วตั้งคำถามตอบกลับกับเสียงลึกลับไปว่า.....

"เหตุใดข้าถึงต้องทำตามที่ท่านบอก?"

"เจ้า!!!" เสียงลึกลับโกรธมากที่เด็กหนุ่มปฎิเสธความหวังดีของตนและกล่าวเสริมต่อไปว่า

"ตอนนี้เจ้าได้สืบทอดพลังอันยิ่งใหญ่ของเราผู้เฒ่าไปหมดแล้วซึ่งมันเป็นพลังที่มหาศาลเกินกว่าที่ร่างกายของเจ้าในตอนนี้จะทนรับไหว ดังนั้นเจ้าจึงต้องฝึกตามที่เราผู้เฒ่าบอกไม่งั้นเจ้าก็จะทรมาณจากพลังที่อัดแน่นไปจนตายและดับสูญจากโลกนี้ไปตลอดกาล"

"ทรมาณไปจนตายคือสิ่งใด?"

เสียงลึกลับพอได้ยินคำพูดของเด็กหนุ่มฉิงหยุนที่ถามตนเอง กลับปรากกฎรอยยิ้มอำมหิตวูบหนึ่งแล้วตอบด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็นตอบกลับไปว่า...."งั้นข้าจะแสดงให้เจ้าดู"

ทันใดนั้นเองเสียงลึกลับที่อยู่ตรงหน้าเด็กหนุ่มฉิงหยุนก็กลายเป็นลำแสงสีเขียวรูปทวนบินพุ่งไปบริเวณท้องน้อยของเด็กหนุ่มฉิงหยุนในทันที

"ฉึก" เด็กหนุ่มฉิงหยุนยังไม่ทันระวังลำแสงสีเขียวรูปทวนนั้นก็ได้ปักทะลุค้างอยู่บนตัวของเด็กหนุ่มนั้นแล้ว พร้อมกับความรู้สึกเจ็บปวดแสนสาหัสที่กระจายไปทั่วทุกส่วนบนร่างกายของเด็กหนุ่ม....

อ็ากกกกกกกกกกกกๆๆๆๆๆ

ความรู้สึกบาดลึกทั้งจิตใจและร่างกายทำให้เด็กหนุ่มฉิงหยุนนั้น ทุรนทุรายลงไปนอนกองบนพื้นและร่ำร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน

"ฮ่าๆๆๆๆ เป็นไงละเจ้าเด็กน้อย นี้ละคือความรู้สึกทรมาณไปจนตาย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"

พอเสียงลึกลับเห็นเด็กหนุ่มทำท่าเหมือนจะสิ้นใจและจะหมดสติไปตลอดเวลา ก็ได้หยุดลง....

"เจ้าเด็กน้อยนี้ละคือความรู้สึกทรมาณไปจนตาย ตอนนี้เจ้าเข้าใจแล้วกระมัง"

เด็กหนุ่มฉิงหยุนได้พยุงตัวขึ้นพร้อมพยักหน้าและกล่าวด้วยความอ่อนล้าหมดแรงตอบกลับไปว่า

"ข้าไม่ชอบความรู้สึกเช่นนั้นเลย มันทั้งเจ็บปวดและทรมาณ"

"ฮ่าๆ ถ้างั้นถ้าเจ้าไม่อยากเกิดความรู้สึกเช่นนั้นอีก เจ้าจึงจำเป็นต้องแกร่งขึ้นให้มากกว่าพลังที่ข้าให้และแกร่งขึ้นเกินกว่าที่จะมีใครมาทำความเจ็บปวดและทรมาณต่อเจ้าได้ เจ้าเข้าใจหรือไม่?..."

"ข้าเข้าใจแล้ว" เด็กหนุ่มฉิงหยุนตอบกลับด้วยแววตาแห่งความมุ่งมั่น

"ดี......ดี........"

"จากนี้ต้นไปเป็นระยะเวลาหนึ่งปีที่ข้าจะสามารถดำรงอยู่ เพื่อฝึกสอนให้เจ้าให้กลายเป็นผู้ที่แม้แต่พระเจ้ายังเกรงกลัว"

"เจ้าเด็กน้อย เจ้าพร้อมแล้วหรือไม่?"

"ข้าพร้อมแล้ว"

"อือ.....งั้นพวกเราเริ่มกันเถอะ"

....................................................................................................................................................................................

กราบสวัสดีผู้อ่านทุกท่าน

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายแต่งเรื่องที่สองของข้าพเจ้า ซึ่งเป็นนิยายที่ใช้ประสบการณ์จากการเขียนนิยายเรื่องแรก มาเป็นแรงพลักดันให้เกิดนิยายเรื่องนี้ ซึ่งข้าพเจ้าอยากจะเขียนนิยายที่มีตัวเอกลักษณะอย่างฉิงหยุนที่มีอดีตอันซับซ้อนและมีปริศนาเต็มไปหมดค่อยๆเริ่มฝึกวิชากับอาจารย์เสียงลึกลับที่ได้มอบทั้งชื่อและพลังให้กับเด็กหนุ่มที่ไม่รู้จัก.......

เนื้อเรื่องจะเป็นยังไงหลังจากหนึ่งปีที่อาจารย์เสียงลึกลับได้ฝึกสอนเสร็จ ฉิงหยุนจะได้พบเจอกับเหตุการณ์อะไรบ้างขอให้ทุกท่านโปรดรับชมกันต่อไป กราบขอบพระคุณ

*ปย.ถ้ามีตรงไหนเกี่ยวกับนิยายเรื่องนี้ที่ไม่ถูกใจโปรดติเตือนอย่างสุภาพ ขอบพระคุณ

*นิยายเรื่องนี้ออกอาทิตย์ละสามตอน เพื่อการไตร่ตรองในประโยคและเนื้อเรื่อง