ผมไม่รู้จะเรี่มมันตรงไหน เพราะเรี่มไปอาจจะไม่ทำให้พวกคุณเข้าใจ ผมก็เป็นผู้ชายคนหนื่งที่มีความสุข,ความรัก แล้วก็ความเจ็บ โดยเราไม่รู้ว่ามันเกิดตอนไหน แต่มันเรี่มจากที่ได้เจอกันกับเขา

'นี่!,นายเราไม่รู้ว่า ห้องLAD ตึกAคึอห้องไหน บอกเราได้ไหม?.'

ผมที่ยืนมองเขา เขาที่ถามผม ผมคิดในใจว่า เขาหล่อ สูงสัก180ได้มั้ง ผิวขาวใบหน้าที่สมบูนแบบจนตอนนี้หัวใจของผมเต้นดัง จนไม่รู้ว่าคนข้างๆจะได้ยินมันหรือเปร่า.

'นี่!,นายเป็นไร บอกเราหน่อยดี๊ เราจะเข้าเรียนสายแล้ว'

'เอ่อ... เดีนตรงไป แล้วเลี้ยวช้ายมือน่ะ ห้องแรกเลย'

'เอีๆ'แล้วเขาก็เดีนไป เสยเดยไม่ได้พูดกันเยอะกว่านี้ แต่แล้วตอนที่ผมจะกลับห้องเรียน เขาก็หันหลังมาแล้วก็ตะโกนบอกว่า

'ขอบคุณน่ะ เราชื่อ ป๋อบน่ะคณะวิทยา บ๋ายๆก่ออนน่ะแล้วเจอกัน'แล้วเขาก็เข้าห้องนั้นไป ผมที่ได้แต่ยี้ม แล้วจำหน้าแล้วก็ชื่อเขาไว้.

นั้นคึอการพบกันครั้งแรกของพวกเราทั้งสอง แต่ตอนนี้เขาคงลืมไปแล้วล่ะ ว่าเรากับเขาเจอกันได้ยังไง