นี่เป็นนิยายเรื่องแรกของผมนะครับ

วอนผู้อ่านผู้น่ารักทุกท่านติชม

และเป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับ☺

"ทำไมชีวิตเรามันแย่แบบนี้ว่ะ" วีรวงค์ ชายวัย30ปลายๆสบกออกมาอย่างกลัดกลุ้ม เมื่อเขาถูกไล่ออกจากงานเพราะหัวหน้ากลั่นแกล้ง ตอนนี้วีรวงค์ กลายเป็นคนตกงานแถมค่าเช่าบ้านก็ไม่มีจ่าย เงินที่มีก็หมดแล้ว เงินปัจจัยสำคัญอันดับต้นๆของมนุษย์ เมื่อไม่มีมันก็อยู่ไม่ได้ วีรวงค์ ได้แต่นึกเจ็บแค้นอดีตหัวหน้าจอมตอแหล บริษัทที่กดขี่พนักงาน เจ้านายที่หูเบา แล้วคิดอยู่ตลอดว่าจะล้างแค้นให้ได้ ทว่าก็มิอาจทำอะไรได้แล้ว วีรวงค์ได้แต่เดินคอตกกลับบ้านแต่พอถึงบ้านก็พบว่าข้าวของของตนถูกเอาออกมาวางหน้าบ้านหมดแล้ว "อาวีรวงค์ลื้อม่ายล่ายจ่ายค่าเช่าบ้านอั๊วมาห้าเดือนแล้ว ลื้อไปให้พ้นจากบ้านอั๊วล่ายแล้ว" เจ๊เกียงเจ้าของบ้านเช่าตวาดดังลั่นซอยแต่วีรวงค์ได้แต่ยืนนิ่งด้วยความซ๊อก พอได้สติเขาร้องให้น้อยใจในโชคชะตาของตน "นี่กูไปสร้างเวรสร้างกรรมอะไรว่ะเนี้ยทำไมชีวิตกูถึงได้บัดชบแบบนี้" วีรวงค์ที่กลาบเป็นคนไร้บ้านเพิ่มไปอีกเดินบนถนนอย่างไร้จุดหมาย ทันใดนั้นก็มีรถคันหนึ่งพุ่งมาด้วยความเร็วสูงและชนวีรวงค์เต็มๆ "โอ้ยยเจ็บไปหมดเลยนี่ฉันกำลังจะตายแล้วงั้นเหรอ ก็ดีจะได้พ้นจากชีวิตบัดชบนี้ไปชะที" เข้ากล่าวขึ้นในใจก่อนที่สติของวีรวงค์จะดับไป

โถ่พระเอกเราน่าสงสารจริงๆ//ซับน้ำตาเทียม