"วารินทร์พิมล" หญิงสาวที่รู้ตัวว่าจมปลักอยู่กับอดีตและความเจ็บปวดในวัยเยาว์ เธอไม่อาจเลิกนึกถึง ไม่สิ ไม่ใช่แค่นึกถึง มันคงกลายเป็นความคิดถึงไปแล้วล่ะ...คิดถึงเขาคนเดิม ที่อาจกลายเป็นคนใหม่ที่เธอไม่รู้จักหรือคุ้นเคยอีกแล้ว...

...เขาได้แต่เฝ้ามองแววตาสีสนิมเป็นประกายสวยซึ้งคู่นั้นของเธอ ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่า เขาเห็นมันเต็มไปด้วยเรื่องราวและความเศร้าโศก ลึกลับ แต่กลับผลักให้เขาเดินเข้าหา เขาสงสัยเหลือเกินว่าเหตุใดเขาจึงชอบจ้องตาคู่นั้น จนเขาต้องคอยเตือนตัวเองบ่อยๆ..."ธเนศ นายไม่ได้ชอบมีใครเป็นตัวเป็นตนสักหน่อยนะ ผู้ชายอย่างนายอย่ายุ่งกับคนแปลกๆอย่างเธอเลยนะ"...