รายละเอียด
แค่กๆ เสียงไอแผ่วๆของเด็กตัวน้อยอายุแปดขวบดังเบาๆอย่างกลัวว่าจะมีใครได้ยิน
"ไอ้เด็กบ้านี้!!!จะไออะไรนักทำไมแกไม่ตายๆตามแม่แกไปเลยล่ะห๊ะ!!"เสียงโว๊ยๆวายอย่างรำคาญดังมาจากชายวัยกลางคนที่นอนกอดขวดเหล้าอยู่ไม่ไกล แววตาของเด็กน้อยสั่นระริกเมื่อได้ยินสิ่งที่พ่อแท้ๆของตัวเองพูดออกมา
ฮึกๆ พลันน้ำใสๆก็ไหลออกมาจากตาของเด็กนอน ผู้เป็นพ่อชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นในลำคอของเด็กตัวเล็ก ก่อนจะปรายตามองน้อยๆ
"แกมันไม่น่าเกิดมาเลยพะพาย"สิ้นเสียงผู้เป็นพ่อก็ลุกออกไปจากห้องเช่าเล็กๆนี้โดยไม่แม้แต่หันมามองร่างน้อยที่สะอื้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เด็กน้อยร้องออกมาเสียงดังเมื่อเห็นพ่อของตัวเองเดินออกไปมือเล็กๆยื่นออกไปราวกับจะไขว้คว้าอะไรบางอย่าง
....พ่อจ๋าอย่าทิ้งพายไปเลยนะ
เด็กน้อยได้แต่คิดในใจแต่ไม่กล้าเรียกผู้เป็นพ่อไว้เพราะกลัวจะทำให้พ่อรำคาญ โดยไม่รู้เลยว่านี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เจอพ่อ...
ย้อนกลับไปในความทรงจำของพะพาย...ในตอนเด็กนั้นสิ่งที่จำได้คือรอยยิ้มอ่อนโยนของผู้เป็นแม่ที่จะค่อยยิ้มแย้มให้เห็นเสมอ พะพายรู้ว่าพะพายเกิดจากความไม่ตั้งใจของแม่ เพราะได้ยินคนรอบข้างคอยพูดเสมอว่าแม่โดนพ่อข่มขื่นแม้ด้วยความเป็นเด็กจึงไม่เข้าใจคำนี้แต่ตัวเด็กน้อยนั้นก็พอรู้ได้ว่าตนนั้นไม่ได้เกิดมาเพราะความรักคุณป้าข้างบ้านเคยบอกพะพายว่าแม่ของพะพายน่าสงสารเพราะเป็นลูกคุณหนูเลยถูกไล่ออกจากตระกูลเพราะไม่ยอมทำแท้งแม่จึงต้องลำบากทำงานหาเงินมาเลี้ยงพะพายแม่ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อทำกับข้าวไปขายพอได้เงินมาแม่ก็จะรีบนำเงินมาให้พะพายพลางบอกลูกรักว่า"เก็บไว้ดีๆนะลูกอย่าให้พ่อเห็น"
หลายครั้งที่พะพายเห็นพ่อเข้ามารื่อกระป๋องตังค์เพื่อจะเอาเงินไปซื้อเหล้าเมื่อไม่เจอก็จะเข้ามาทำร้ายแม่เด็กน้อยเห็นก็ทำได้เพียงสะอื้นไห้เสียงดังเพราะสงสารแม่แต่ตัวเองก็ช่วยอะไรไม่ได้เรื่องราวดำเนินผ่านไปแบบนี้อย่างช้าๆจนวันนึ่งจู่ๆแม่ก็ล้มป่วยลงแต่แม่ก็พยายามทำงานต่ออาการก็ทรุดงเรื่อยๆจนต้องหยุดงานเมื่อไม่ได้ทำงานเงินก็หมดไปพอพ่อกลับมาไม่เห็นเงินก็โวยวายออกจากบ้านไปไม่ใส่ใจแม่เลยเด็กน้อยพยายามขอพ่อให้พาแม่ไปหาหมอแต่ก็โดนดุด่าทุบตีกลับมาเสมอเด็กน้อยจึงตัดสินใจว่าจะใช้เงินที่แอบเก็บไว้พาแม่ไปหาหมอแต่ก็ต้องฝันสลายเมื่อจู่ๆผู้เป็นพ่อก็ย้อนกลับมาและเห็นเงินมากมายในมือของพะพายร่างสูงมองเด็กน้อยที่มีแววหวาดกลัวจึงยิ้มแล้วเดินเข้าไปหาเด็กน้อยทันที"เอ่อ...พะพายลูกเงินนี้ลูกจะเอาไปพาแม่ไปหาหมอใช่ไหมเอามาให้พ่อเดี๋ยวพ่อพาไป"เด็น้อยเมื่อได้ยินดังนั้นในแววตาก็มีประกายทันทีแต่ขณะที่มือน้อยๆจะยื่นเงินให้ผู้เป็นพ่อนั้นปากน้อยๆก็เอ่ยออกมาก่อน"พ่อสัญญานะว่าจะพาแม่ไป"พะพายพูดขึ้นผู้เป็นพ่อส่งยิ้มให้ลูกก่อนจะบอกว่าสัญญาเด็กน้อยจึงยื่นเงินทั้งหมดให้อย่าสุขใจแต่ยังไม่ทันที่เด็กน้อยจะพาผู้เป็นพ่อไปหาแม่ของตนในห้องผู้เป็นพ่อกลับจะเดินออกจากบ้านไป
"เดี๋ยวพ่อจะไปไหน!!"พะพายเอ่ยเสียงดังทำเอาผู้เป็นพ่อชะงักไป
"เดี๋ยวกลับมาน่าแม่แกไม่ตายตอนนี้หลอก"ผู้เป็นพ่อพูดอย่างรำคาญ พะพายเริ่มรู้ตัวว่าผู้เป็นพ่อนั้นหลอกตัวเองเลยรีบวิ่งไปขวางทางไว้
"พ่อจ๋า..อย่าเอาเงินไปลงพนันเลยนะจ๊ะ"เด็กน้อยอ้อนวอนทั้งน้ำตาพลางเข้าไปกอดขาผู้เป็นพ่อ น้ำตาไหลออกมาจากตาคู่สวยและเสียงสะอื้นไห้ดังออกมาจากร่างน้อยปานจะขาดใจ ดูน่าสงสารแต่สิ่งที่ผู้เป็นพ่อทำนั้นมีเพียงแต่ปรายสายตาเย็นชาใส่ก่อนจะเตะสะบัดขาข้างที่เด็กน้อยกอดออกไปทำให้ร่างเล็กกระเด็นกระแทกเข้ากับกำแพง ผู้เป็นพ่อมองดูร่างของเด็กตรงหน้าที่นอนขดตัวด้วยความเจ็บอย่างเย็นชาก่อนจะตะหวาดเสียงดัง
"กูเป็นพ่อมึง!!อย่าสะเอะมาขัดกู!!!"ก่อนที่ผู้เป็นพ่อจะเดินออกไป
หลังจากนั้นพะพายก็เข้าไปดูแลแม่และขอโทษแม่ที่พาไปหาหมอไม่ได้จากนั้นได้ไม่นานแม่ของเด็กน้อยก็ตายแต่ก็ยังทิ้งคำพูดสุดท้ายให้เด็กน้อย
"พายลูก...ถึงลูกจะเกิดด้วยที่แม่ไม่ได้ตั้งใจแต่จำไว้...แม่รักหนูนะลูก ถึงพ่อของลูกจะเป็นคนเลวก็อย่าไปเกลียดเขาเลยมันเป็นเวรกรรมนะลูก....แม่..รักลูกนะ"คำพูดสุดท้ายพรั้งพรูออกมาพร้อมกับน้ำตาของผู้เป็นแม่ก่อนที่ร่างนั้นจะค่อยๆสิ้นลมหายใจ
วันต่อมาพ่อพาแม่ออกมาฝั่งไว้ที่ป่าช้าแถวบ้าน ไม่มีงานศพ ไม่มีคนมาร่วมเสียใจ ไม่มีพิธี ไม่มีน้ำตาสักหยดจากผู้เป็นพ่อ แต่พะพายได้เห็นประกายตาเศร้าๆของพ่อแวบนึงและหลังจากนั้นพ่อก็ดื่มหนักขึ้นและไม่ค่อยกลับบ้านจนถึงปัจจุบัน...
.
.
.
.
.
.
ตอนแรกมันก็จะดึงดร่าม่าหน่อยๆอ่ะนะ= =...ห๊ะไม่หน่อยหรอ
"