เรื่องราวในโลกแห่งความผิดพลาด เมื่อคนรุ่นใหม่เกิดวิวัฒนาการจากการทดลองเมื่อราวๆ70ปีก่อน กว่าจะรู้ถึงผลที่ตามมา เหล่าเมล็ดพันธุิ์คนรุ่นใหม่ก็กระจายสู่ทั่วโลก และแน่นอนเกือบทั้งหมดของคนเหล่านี้ กำลังเป็นวัยพุ่งพร่านซะด้วย พวกเขาก็ได้รับคำจำกัดความง่ายๆว่า “มอนสเตอร์”

ฉัน ไนท์แมร มอนสเตอร์แห่งการหลอกลวงจิตใจมนุษย์ การที่ฉันมีพลังทำให้ฉันได้คนพบบางอย่าง บางอย่างที่น้อยคนนักจะเข้าใจ

"ความกลัว คือ จิตนาการที่ไม่มีวันสิ้นสุด"

ขอแค่เหยื่อมีความกลัวเล็กๆ แค่เท่านั้นก็อาจจะกลายเป็นฝันร้ายของเขาไปชั่วชีวิต

##########################

เนื้อหาบางส่วน

"ไง...ไอ้อ่อน มอนสเตอร์หลุดไปหนึ่งตัวว่ะ ตอนนี้เหลือแค่เราสองคน" เธอพยายามตั้งสติยืนทรงตัวให้ตรง เอ่ยวาจาเย้ยหยัน ยิ้มเยาะอย่างผู้มีชัยทั้งที่รู้ตัวดีว่าชะตากรรมข้างหน้าจะเป็นเช่นไร ชายหนุ่มตรงไม่สบอารมณ์ ย่างกรายเข้ามาใกล้พร้อมถอดผ้าคลุมหน้าออก เผยให้เห็นใบหน้าเรียวพอเห็นสันกามเล็กน้อย ผิวขาวคิ้วเข้มตาคม จมูกโด่งแบบฉบับชาวยุโรป ริมฝีปากเรียวสวย ผมสั้นสีน้ำตาลอ่อน ในใจหญิงสาวก็อดเผลอชมถึงความหล่อไม่ได้ เธอยิ้มให้เขาอย่างมีเลศนัย แต่สีหน้าชายเข้าที่ไหปาหล้าผู้นั้นไม่สบอารมณ์เอาเสียเลย

ปัง! เธอโดนยิงอีกนัดเข้าล่างไหปลาร้าซ้ายจากชายผู้นั้น คราวนี้เป็นกระสุนจริง ไนท์แมร์ทรุดเข่าลงไปกับพื้น นอนหงายจ้องมองไปบนฟากฟ้าสีมืดมน เม็ดฝนหยดแล้วหยดเล่ากระทบดวงตาเธอ เรื่องราวร้อยแปดในอดีตใหลหลั่งผ่านเข้ามาในหัว

"นาย...ฉันเคยพยายามเป็นคนดีด้วยนะ แต่ฉันรู้สึกว่าโลกใบนี้ไม่ใช่ที่สำหรับคนอย่างฉัน" เธอพูดเสียงสั่น น้ำฝนที่หยดลงบนหน้าช่วยกลบเกลื่อนน้ำตาที่ไหลริน

ชายผู้นั้นยืนก้มมองหน้ามอนสเตอร์ที่กำลังใกล้จะสลบในไม่ช้า มือข้างที่ถือปืนเล็งปลายกระบอกมาที่หัวของไนท์แมร์ คนที่นอนอยู่ยิ้มรับความตาย

"แซทเทิล์น ปัง!" ชายอีกคนกระโจนปัดลำปืนออกขณะที่กำลังลั่นไกร

ลููกกระสุนเฉียดคอเธอ เลือดสีแดงใหลนองผสมกับน้ำฝนที่โปรยปรายอย่างไม่ขาดสาย

"แซทเทิล์น เป็นบ้าอะไร! เราไม่มีสิทธิ์ฆ่าเธอ!" แซทเทิล์นคือชื่อของคนที่ลั่นไกร เขาเริ่มกลับมามีสติอีกครั้ง เนื่องจากการกระทำทั้งหมดเป็นความต้องการของไนท์แมร์ที่คิดจะฆ่าตัวตาย เพียงเพราะคำพูดเย้ยหยันของไนท์แมร์ที่ให้เขาคิดอยากจะฆ่าเธอ ซึ่งทำให้เข้าทางของอีกฝ่ายพอดี

ไนท์แมร์หมดสติไปหลังที่โดนยองนัดล่าสุดได้ไม่นาน

"ยัยนั่นจะฆ่าตัวตาย "