33.30
-10%
37.00
ราคาของทุกตอน ไม่รวมตอนที่เคยซื้อไปแล้ว
รายละเอียด
***********************************
เวลา 23.59 น.
คุณเคยเดินกลับบ้านคนเดียวดึกดึกไหมที่ทั้งเปลี่ยวและมืดสนิทหมู่บ้านจัดสรรราคาถูกสภาพทรุดโทรมมีคนอาศัยอยู่แค่ไม่กี่หลังบางหลังก็ถูกปล่อยทิ้งร้าง ไม่มีแม้แต่ยามหน้าหมู่บ้านห่างไกลจากตัวเมือง ผมเป็นมนุษย์เงินเดือนที่ฝันอยากจะมีบ้านเป็นของตัวเองเมื่อมีคนเสนอผมจึงรีบสนองและก็ต้องมารับกรรมอยู่แบบนี้
กลางดึกทุกคืนผมเดินกลับบ้านคนเดียวเพราะที่ทำงานอยู่ไกลแต่ผมก็ยอมเพราะอยากมีบ้าน ครอบครัวผมเสียไปหมดแล้วเหลือผมตัวคนเดียวท่ามกลางเมืองหลวงของประเทศไทย
ทุกทุกคืนผมจะต้องเดินผ่านบ้านหลังหนึ่งและทุกทุกครั้งที่เดินผ่านรู้สึกเหมือนมีคนจ้องมองมา เสียงฝีเท้าของผมที่ก้าวเดินท่ามกลางความเงียบแต่ทำไมเสียงมันเกินมาหนึ่ง
"อึก" มนุษย์เงินเดือนตัวเล็กบอบบางเช่นผมต้องมาต่อสู้กับสิ่งลึกลับที่มองไม่เห็น
โฮ้ง! โฮ้ง!
"เหี้ยไอ้หมาบ้าจะเห่าทำไมว่ะ" ผมเดินผ่านบ้านลึกลับนั้นมาแต่หมาดันมาเห่าแต่มันไม่ได้เห่าผม แล้วมันเห่าใคร!!
"อึก!" ทิศทางของเสียงหันไปด้านหลังผมเสียงฝีเท้าที่เกินมามันกำลังใกล้เข้ามาสัมผัสที่เย็นแถวต้นคอขนลุกชันโดยไม่ทราบสามารถ
ครืดดดด! ครืดดดดด!
เสียงโซ่ตรวนที่ลากไปกับพื้นดังใกล้เข้ามาและใกล้เข้ามาผมยืนตัวแข็งทำใจกล้าหันกลับไปมองอย่างช้าช้า ทุกคืนได้ยินแค่เสียงแต่วันนี้เสียงมันใกล้เกินไปจนน่ากลัวหมู่บ้านจัดสรรที่มีคดีฆาตกรรมเยอะที่สุดทั้งปล้นฆ่าขมขืนหรือแม้แต่โจรโรคจิตที่ขมขืนได้แม้แต่กระทั้ง....ผู้ชาย
"ช่วยย ช่วยด้วยยยย" เสียงยานคางขอให้ช่วยเงาดำทะมึนของใครบางคนใกล้เข้ามาแขนขวาถูกยกขึ้นชี้มาที่ผมใบหน้าที่เห็นไม่ชัดแต่กลิ่นเหม็นคาวเลือดก็โชยมาให้ได้กลิ่นจนอยากจะอ้วก
"อ้วก! อ้วก!"ผมก้มลงอ้วกลงตรงนั้นเนื้อตัวสั่นเทาอยากจะวิ่งหนีแต่ก้าวขาไม่ออกชายคนนั้นใกล้ผมเข้ามาเรื่อยเรื่อย เสียงโซ่ตรวนที่ติดมากับข้อเท้าและลำคอปลายโซ่ถูกจับขึ้นมายื่นมาให้ผม
"ไม่!" ผมเห็นใบหน้าอีกฝ่ายชัดขึ้นใบหน้าบิดเบี้ยวเหมือนโดนอะไรกระแทกมาเลือดสีแดงสดไหลไปทั่วใบหน้าผ่านลำคอริมฝีปากซีดไร้สีเลือดใบหน้าซีดขาวจนน่ากลัว
"ช่วยยย ด้วยยย"
"อย่า อย่าเข้ามา"
พรึบ! แสงไฟจากบ้านลึกลับหลังนั้นแสว่งขึ้นผมมองย้อนกลับไปที่บ้านหลังนั้นอีกครั้งเห็นเงาคนตัวสูงใหญ่อยู่ริมหน้าต่าง ภาพตรงหน้าหายไปแล้วผู้ชายที่ขอให้ช่วยหายไปแล้วแต่ภาพยังติดตากลิ่นชวนอ้วกยังอบอวน
ผมวิ่งกลับบ้านอย่างไม่คิดชีวิตผ่านบ้านไปอีกสองสามหลังเปิดประตูเข้าบ้านวิ่งขึ้นห้องนอนทิ้งกระเป๋าล้มตัวลงนอนคุมโปงที่เตียงรองเท้าก็ยังไม่ถอดไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว
ห้องนอนของผมอยู่ฝั่งประตูบ้านติดริมถนนมีหน้าต่างมองเห็นข้างนอกชัดเจน ผมมองโผล่หน้าออกมานอกผ้าห่ม เหลือบมองไปที่หน้าต่างหวังว่าจะไม่เจออะไรแต่ไม่คำขอของผมไม่เป็นผล! เขายืนอยู่ตรงนั้นที่หน้าบ้าน!! มองมาที่ผม!!
ผู้ชายตัวสูงใหญ่เส้นผมยาวปกปิดใบหน้าสวมชุดสีดำไปทั้งตัวในมือถือโซ่ตรวนมาด้วย เขาเงยหน้าขึ้นมามองผมเหมือนรู้ว่าผมมองอยู่
"เฮือก!" เขาเปิดประตูบ้านผมเข้ามากำลังเดินเข้ามาในตัวบ้าน
"ไม่นะ!" เพราะกลัวจนลืมล็อกบ้านและไม่คิดว่าเขาจะตามมาผู้ชายคนนั้นคนที่อยู่บ้านลึกลับหลังนั้น ไม่มีใครเคยเห็นเขามาก่อนแต่รู้ว่ามีคนอยู่เขาไม่สุงสิงกับใครและใครก็ไม่ยุ่งกับเขา
แกร็ก! แอดดดด!
"ฮือออ ไม่" ผมกลัวเขามาแล้วผู้ชายคนนั้น
พรึบ!
แกร็ก! ครืดดดด!
"ปล่อยกู!มึงเป็นใคร!" มันกระชากผ้าห่มผมออกก่อนเอาโซ่มาล็อกที่คอของผมผมดิ้นเอาตัวรอด แต่ป่าวประโยชน์มันลากผมลงจากที่นอนลากไปกับพื้นลงบันได
ตุบ! ตุบ!
"อัก อึก" หายใจไม่ออกโซ่มันรัดคอผมแล้วยังถูกลากไปกับพื้น
"ปะ ปล่อย กู" มันลากผมออกมาจากตัวบ้านไปตามถนนหินเล็กหินใหญ่บาดไปตามผิวผมแม้จะใส่กางเกงขายาวก็ตามทิศทางคือบ้านของมัน
"ฮึก ไอ้เหี้ยมึงจะทำอะไรกู" มันลากผมเข้ามาในบ้านสำเร็จระหว่างทางผมร้องเสียงดังแต่แปลกที่เพื่อนบ้านไม่มีใครได้ยินสักคน
ผลัก! ครืดดดด!
มันพาผมมาที่ชั้นใต้ดินของบ้านมันผลักผมลงกับเตียงที่อยู่ในชั้นใต้ดินในห้องมีเพียงเตียงที่มันผลักผมลงและโต๊ะไม้เหมือนโต๊ะกินข้าวอยู่อีกหนึ่ง
มันดึงโซ่ที่ล็อกคอผมไปคล้องกับหัวเตียงเอาไว้และทำให้ผมสังเกตว่าบนเตียงมีคนนอนอยู่ด้วยผมหันไปมองแล้วก็ต้องตกใจสุดขีด
ผู้ชายคนนั้น!!
คนที่ขอความช่วยเหลือจากผมสภาพเขาตอนนี้และยิ่งกว่าตอนที่ผมเจอเขานอนนิ่งไม่ไหวติงนั้นก็เพราะเขาตายแล้ว!!
"เหี้ย ไม่ ปล่อยกู"
แควก! สูดดดด!
"หอม" เสียงโรคจิตของมันดังขึ้นที่ข้างหูผมมันคร่อมทับร่างของผมเอาไว้นั่งกดขาเพื่อไม่ให้ผมอาละวาดมันผลักร่างคนตายให้กลิ่งลงไปข้างเตียง
ตุบ!
"อ่าาา สวย สวยมาก"
"สวยพ่องมึงหรอ ปล่อยกูนะไอ้โรคจิต" มันไม่ตอบแต่กำรอบลำคอผมแน่น
"ขอนะ อยากได้"
"แค่ก! แค่ก! พรึบ!"
สวบ!
"อ๊ากกกกก!"มันกระชากกางเกงผมออกก่อนจะควักแท่งควยของมันออกมาและแทงเข้ามาในตัวผมมันทั้งยาวทั้งใหญ่
ตับ! ตับ! ตับ!
"อ้ะ อ่าาาา หอม สูดดด!"
"อ๊าก อ้ะ เจ็บ ปล่อยกู"
เอี๊ยด! เอี๊ยด!
เสียงเตียงเคลื่อนไหวไปตามแรงส่งของมันที่อัดกระแทกแท่งควยร้อนร้อนเข้ามาในตัวผมไม่หยุดเลืือดเหนียวขนไหลย้อนออกมาตามขา
"อื้มม อ่าาา ชอบ สวย อื้ออออ" มันพรึมพรำโรคจิตของมันไป
"อื้ออ อ้ะ อ๊ะๆๆ อื้อออ" จากความเจ็บกลายเป็นความเสียวจนกลั้นเสียงเอาไว้ไม่อยู่
"ซี้ดดด อ่าาาา"
"อ๊ะ เสียว อื้ออ อ้ะๆๆอ๊ะๆ"
ตับ! ตับ! ตับ!
"มะ ไม่ไหว อ่าาาา" ผมปลดปล่อยออกมาโดยที่มันยังไม่ได้แตะต้องแกนกายของผมเลยสักนิด
ตับ! ตับ! ตับ!
"อ๊ะ อื้อออออ" มันกระแทกเข้ามาอีกสองสามครั้งก่อนจะปลดปล่อยเข้ามาในตัวผมทุกหยาดหยดน้ำขาวขุ่นไหลย้อนออกมา
พรึบ!
มันทิ้งตัวลงนอนข้างผมผมใช้เวลานี้สำรวจใบหน้ามันแล้วก็ต้องตกใจอีกรอบเมื่อเห็นใบหน้าภายใต้เส้นผมหนาดำยาวนั้น เพราะมันทั้งหล่อและดูดีใบหน้าคมคลายริมฝีปากบางเหมือนผู้หญิง
"อื้อออ" สวบ! มันพลิกตัวมากอดผมไว้และหลับไปส่วนผมขยับไม่ได้เพราะเจ็บและปวดไปทั้งตัวไหนจะศพข้างเตียงนั้นอีก