มันไม่ใช่เรื่องจริง!
มันเป็นไปไม่ได้!
การเดินทางย้อนอดีตหรือเดินทางสู่อนาคตมันเป็นเพียงเรื่องงมงายเหลวไหลไร้การพิสูจน์เท่านั้น อย่างมากก็มีแค่ในนวนิยาย การ์ตูน ละคร หรือ ภาพยนตร์ จะเป็นไปได้อย่างไรที่จู่ๆเธอกับเพื่อนสาวจะย้อนเวลามาอยู่ในโลกอดีตสมัยแผ่นดินพระบาทสมเด็จพระปรเมนทรมหามงกุฎ พระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว หรือ รัชกาลที่สี่ มันเหลือเชื่อ และ เหนือจริงเกินไป...
ทว่า
หลายสิ่งหลายอย่างที่ทิพากรพบเจอตลอดวัน อาทิ การเกิดสุริยุปราคาเต็มดวงที่บ้านหว้ากอ ผู้คนมากมายที่ทำผมกับแต่งกายโบราณ การใช้ภาษาที่ผิดแผกไปจากปัจจุบัน รวมถึงการใช้ชีวิตเรียบง่ายไร้เทคโนโลยีล้วนทำให้หญิงสาวอดตระหนักไม่ได้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันคือเรื่องจริง!
“ยัยทิพย์...นอนไม่หลับเหรอ?” อรพิมลเอ่ยถามเบาๆด้วยเกรงรบกวนเจ้าบ้านที่นอนห่างออกไปไม่เท่าไร
“ยัยอร! แกพูดเหมือน ว่า...แกสามารถข่มตานอนหลับลงในสถานการณ์แบบนี้” น้ำเสียงของทิพากรค่อนไปทางต่อว่าก่อนจะพลิกกายหันกลับมาอย่างช้าๆ “แกทำเหมือนไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย ที่เราต้องมาเป็นอยู่ในสถานที่แบบนี้” น้ำเสียงของเธอดังขึ้นกว่าเดิม
แม้ไม่มีแสงไฟช่วยสาดสว่างในความมืดแต่อรพิมลก็สามารถเดาได้ไม่ยาก ว่า...เวลานี้ใบหน้าสะสวยของอีกฝ่ายคงเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เสมือนทุกครั้งที่ทิพากรขัดอกขัดใจหรือไม่สามารถเอาชนะในเรื่องใดเรื่องหนึ่งได้ ก็จะร้องห่มร้องไห้หลังจากเหวี่ยงวีนเต็มที่แล้ว
“เบาๆ! เดี๋ยวคุณลุงคุณป้าก็ตื่นหรอก” อรพิมลปรามพลางทอดถอนหายใจออกมา “ไม่ใช่ ว่า...ฉันไม่ทุกข์ร้อน แต่แกจะให้ฉันทำยังไงในเมื่อเรื่องมันเกิดไปแล้ว เราจะทำอะไรได้...”
“เราก็ต้องหาทางกลับไปสิ ถ้านี่มันคือเรื่องจริง...เรามาที่นี่ได้ เราก็ต้องกลับไปได้!” หญิงสาวเชื่อในเรื่องมีเหตุมีผล
“ด้วยวิธีไหนล่ะ! พวกเรายังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ ว่า...มาที่นี่ด้วยวิธีอะไร แล้วจะให้คิดหาหนทางกลับไปมันไม่ได้ง่ายนะแก ฉันเป็น

ครูสอนวิชาวิทยาศาสตร์ที่โรงเรียนเอกชน ไม่ใช่นักวิทยาศาสตร์ชื่อก้องโลกมีไอคิวสามร้อย

จะได้เฉลียวฉลาดรู้ไปทุกเรื่อง” ถ้อยคำของเพื่อนสาวทำเอาทิพากรสะอึกเมื่อมันเป็นความจริง พวกเธอไม่ใช่นักวิทยาศาสตร์ชื่อก้องโลก เป็นเพียงคนธรรมดาสามัญ สติปัญญาก็ไม่ได้เหนือกว่าใครเขา จะให้ครุ่นคิดหาวิธีเดินทางข้ามผ่านกาลเวลาดูเหมือนจะเป็นไปได้ยากกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเสียอีก