ฝากดูแลยองฮยอนด้วยนะ เสียงเพื่อนสนิท ดังก้องอยู่ในโสตประสาทของเขา จะให้ทำอย่างไรเมื่อความรักมันไม่สามารถ บังคับความรู้สึกได้

"พี่ซองจิน.."เสียงที่คุ้นเคยเอ่ยเรียกเขา

"ว่าไง..ยองฮยอนทำไมวันนี้กลับจากมหาลัยเร็ว

จังเลย" ซองจินยกมือยีหัวอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู

"ก็วันนี้มีเรียนแค่สองวิชาเอง"

"พรุ่งนี้วันหยุดใช่ปะ งั้นคืนนี้ไปดูพี่เล่นดนตรี

ที่ผับเอาไหม"ซองจินจับแก้มคนเคี้ยวขนมอยู่เต็มปาก

"ไปๆ อยากเห็นพี่เล่นดนตรีอยากรู้ว่าจะเท่ห์

แค่ไหนกัน" ยองฮยอนยิ้มกว้าง

เขากับยองฮยอนรู้จักกันมาได้ประมาณสองปี

ส่วนสถานะภาพนั้นไม่ชัดเจน อันที่จริงเขา

ไม่กล้าเอ่ยถามอีกฝ่ายด้วยซ้ำว่าคบกันอยู่ในฐานะ

อะไร เพราะกลัวคำตอบนั้นมันจะไม่เป็นไปตาม

ที่เขาคาดหวังเอาไว้

"นี่พี่เจนะ มือกีตาร์อีกคนในวง "ซองจินแนะนำ

"หวัดดี..พี่เจ" ยองฮยอนยิ้มให้

"คนนี้หรอที่พี่บอกเป็นเพื่อนสนิทกัน"

ใช่เขากับเจคือเพื่อนสนิทกันตั้งแต่ร้านเก่าที่เล่น

ประจำยังไม่ปิดตัวลง วันนั้นเขาลองมาออดิชั่นที่ทาง

ร้านติดประกาศเอาไว้ แล้วเจอกับเจเข้าพอดี ตั้งแต่นั้น

ก็กลายมาเป็นเพื่อนซี้กันจนถึงตอนนี้

"ซองจิน..ตกลงนายกับยองฮยอนเป็นไรกันวะ"เจเอ่ย

ถามขึ้น

"ถามทำไมวะ"ซองจินสวนกลับ

"ก็ถ้าไม่ใช่เด็กนาย เราจะได้จีบไงน่ารักดี"

คำพูดที่หลุดออกมาจากปากเพื่อนสนิท ทำให้เขา

เงียบไป ระหว่างที่กำลังจะเอ่ยปากตอบคำถามของ

อีกฝ่าย พอดีอีกวงที่ขึ้นแสดงก่อน ลงมาจากเวที

ทำให้วงของเขาต้องรีบขึ้นไปแสดงต่อ

ยองฮยอนจ้องมองคนที่อยู่บนเวที

ภาพซองจินยืนเล่นกีตาร์ร้องเพลงส่งสายตามาหา

ทำให้เขาช่างดูมีเสน่ห์เหลือเกิน มันคงจะดีกว่านี้

หากซองจินกับเขาเป็นแฟนกัน

ก่อนที่เพลงสุดท้ายจะเล่นขึ้นอยู่ดีๆ

เจก็กระโดดลงจากเวทีเดินมาหายองฮยอนที่นั่งอยู่

ตรงโต๊ะด้านซ้ายมือ แล้วพูดขึ้นใส่ไมค์ที่ถือมา

"น้องยองฮยอนมีแฟนหรือยังครับ"

เสียงโห่แซวถูกกระหน่ำมาจากทุกทิศทาง ทำให้

ยองฮยอนเขินอาย แต่เจก็พยายามยื่นไมค์ส่ง

ให้อีกคนตอบคำถามให้ได้

"ยังไม่มีครับ"พูดเสร็จก็หันหน้าหนีไปทางอื่นทันที

"งั้นมาเป็นแฟนพี่นะ"

ยองฮยอนส่งสายมองคนที่ยืนอยู่บนเวที ภาวนาให้

เขาตะโกนขึ้นมาว่า ยองฮยอนคือแฟนผม

แต่มันคงเป็นได้แค่เพียงความคิด เพราะอีกฝ่าย

กลับหันหน้าหนีมองไปทางอื่น

"ตกลงครับ"ยองฮยอนตอบออกมาด้วยหัวใจ

อันปวดร้าว

ซองจินได้ยินเพียงแค่นั้น ก่อนทุกอย่าง

จะเงียบเสียงลงไป สมองไม่สามารถรับรู้อะไรได้

อีก หลังจากจบการแสดงเขาลงมาจากเวที

พร้อมกับสภาพที่บอบช้ำทางจิตใจ เสียงที่คุ้นหู

เรียกให้สติที่หลุดลอยของเขากลับคืนมา

"พี่ซองจิน..ตอนอยู่บนเวทีหล่อมากเลยนะ"ยอง

ฮยอนเดินเข้ามาเกาะที่แขน

"ซองจิน ยองฮยอน" เสียงเจเรียกขึ้น

"มีอะไรหรอ" ยองฮยอนเอ่ยตอบ

"เดี๋ยวไปหาอะไรกินก่อนกลับกันนะ"

เจเดินเข้ามาหายองฮยอนทันที ทั้งสองคนคุยเล่น

หยอกล้อกัน จนอีกฝ่ายทนไม่ไหว

"เจ!มึงพายองฮยอนไปกินเถอะ กูขอตัวกลับบ้าน

ก่อน" พูดเสร็จก็เดินเข้ามาในห้องพักสำหรับนักดนตรี

เจรีบเดินตามมาเข้า หลังจับความผิดปกติ

อะไรบางอย่างได้จากเพื่อนสนิท

"ซองจิน นายเป็นไรไป"

"เปล่า ไม่ได้เป็นไร"เขาปัดมือที่จับไหล่อยู่ออก

"กูไม่เชื่อหรอก มึงบอกมาเลยว่าไม่พอใจอะไร"

ซองจินกำหมัดแน่นยืนหันหลังให้เจ

จนอีกฝ่ายเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า

"เรื่องอะไรไหนมึงบอกกูมาดิ"

"เรื่องยองฮยอนมึงพอใจยังไอสัดเจ"

เจยืนนิ่งไป เขาไม่รู้เลยว่าซองจินชอบยองฮยอน

เพราะตั้งแต่คบกันมา อีกฝ่ายไม่เคยบอกเลยว่า

ชอบอีกคนอยู่

"แล้วทำไม! มึงถึงเพิ่งบอกมาเอาตอนนี้"

"เพราะกูรักเขามากไง!!ไอสัดเจ มึงได้ยินไหม

ว่ากูรักยองฮยอนมาก รักมานานแล้วด้วย"

เขากระชากคอเสื้อยืดอีกฝ่าย จนทำให้นักดนตรี

ที่เข้ามาทีหลังจับทั้งสองคนให้แยกออกจากกัน

"ซองจิน เจ พวกมึงมีไรก็ค่อยๆคุยกันดิว่ะ"เพื่อน

จากอีกวงที่ห้ามเมื่อกี้เอ่ยขึ้น

"ผมกับมันคงไม่มีไรต้องคุยกันแล้วละครับ"

ซองจินหยิบกระเป๋ากีตาร์ขึ้น ขณะทีเปิดประตู

กำลังจะก้าวออกไป ก็ต้องหยุดชะงักลง

"เรื่องแค่นี้มึงถึงกับตัดเพื่อนกับกูเลยเหรอวะ

"ถ้ามึงเป็นคนอื่นมันก็คือเรื่องแค่นี้ แต่นี่มึงเพื่อน

กู.. เจมันคงจะดีกว่านี้ถ้าเรากับนายจะไม่ใช่เพื่อนกัน"

พูดเสร็จซองจินก็เดินออกไปในทันที เขาเจอ

ยองฮยอนยืนคอยอยู่หน้าร้าน

"ยองฮยอน พี่ไปก่อนนะ ดูแลตัวเองดีๆรู้ไหม"

"พี่จะไปไหน ?"ยองฮยอนถามขึ้นอย่างสงสัย

เขาเดินเข้าสวมกอดอีกฝ่าย แล้วหันหลังจากไปโดย

ไม่มอง

"พี่ซองจิน!!!"

ยองฮยอนตะโกนสุดเสียง ก่อนร่างนั้นจะตกลงมา

กระแทกกับพื้นถนน จนคนเห็นเหตุการณ์ทั้งหลาย

ต่างพากันตกใจ เจรีบวิ่งออกมาดูทันที หลังมีคนเข้า

ไปบอกว่าซองจินโดนรถเสียหลักพุ่งชนเข้าที่หน้าร้าน

"ทำใจดีๆไว้เพื่อน รถพยาบาลกำลังมา มึงต้อง

อดทนเอาไว้นะ"

"จ..เจ กูฝากยองฮยอนด้วยนะ เขาคือคนที่กูรักที่สุด

รองลงมาก็คือมึง ดูแลยองฮยอนแทน

คนโง่อย่างกูด้วย" เสียงของเขาค่อยๆเบาลง

จนเงียบหายไป

"ไอซองจิน!!! มึงตื่นขึ้นมาดูแลเขาเองเลย

กูไม่รับฝาก ไอซองจิน!! ตื่นดิวะ

กูบอกให้มึงตื่นไงล่ะ "

ทั้งสองคนต่างตะโกนเรียกชื่ออีกฝ่ายที่

ไม่มีวันได้ยินพวกเขาอีกแล้ว

ใบหน้าที่หลับไหลตลอดกาล กลับปรากฎรอยยิ้มจางๆขึ้นมา เมื่ออยู่ในอ้อมแขนของยองฮยอน..