พรูดดดดด!!!
อาหารทั้งหมดในปากหญิงสาวพ่นใส่ใบหน้าและลำตัวของมาร์โคเต็มๆจนชายหนุ่มเปื้อนเปรอะไปทั้งตัว
“ฉันบอกว่าไม่กินก็คือไม่กิน!” เธอยืนกรานเสียงแข็งพลางปาดคราบอาหารออกจากปากแล้วมองดูอีกฝ่ายอย่างสะใจที่เลอะเทอะไปด้วยเศษอาหาร
“คุณทำให้ผมหมดความอดทน!” ผู้จัดการหนุ่มตวาดกร้าวพลางลุกขึ้นแล้วปาช้อนทิ้งลงบนพื้นเสียงดัง “ทีแรกผมยังเห็นใจคุณอยู่บ้างที่โดนหลอกให้มาขายตัว เลยว่าจะช่วยประวิงเวลาไม่ต้องออกไปรับแขกช่วงนี้ แต่ในเมื่อคุณมันอวดดีผมจะให้คุณรับแขกคืนนี้เสียเลย” ถ้อยคำของมาร์โคทำเอาแพรพิไลตกใจเป็นอย่างมาก สีหน้าเย้ยหยันของเธอเมื่อตอนแรกกลับกลายเป็นซีดเผือด รู้สึกเหมือนโดนหยิบยื่นความตายให้เร็วขึ้นก็ไม่ปาน
“ไม่นะ...ฉันไม่อยากขายตัว” ความดื้อรั้นของเธอแทบจะมลายหายไปในฉับพลัน “ได้โปรดเถอะ! ฉันขอร้อง...” เพราะยังหาหนทางหนีรอดออกจากซ่องนรกแห่งนี้ไม่ได้ การประวิงเวลาขายบริการออกไปจึงเป็นเรื่องดีที่จะรักษาสวัสดิภาพของตนเอง “ฉันขอโทษ...ยกโทษให้ฉันเถอะ”
“ผมให้โอกาสคุณมากเกินพอแล้ว” มาร์โคไม่ใจอ่อนง่ายๆ
“ฉันขอโทษ! ยกโทษให้ฉันเถอะ ให้ฉันทำอะไรก็ยอม ยกเว้นแค่การขายตัวเท่านั้น” แพรพิไลร้องขอ
ตอนนั้นเองรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา
“ก็ได้...แต่คุณต้องทำความสะอาดคราบอาหารทั้งหมด”
“ได้ๆ...ฉันจะทำความสะอาดเอง ถอดเสื้อมาสิ ฉันจะเอาไปซักให้” เธอเอ่ยบอกด้วยความยินดี
“ด้วยปากของคุณ”
“ห๊ะ!” หญิงสาวแทบไม่เชื่อหูเมื่อได้ยินคำนั้น “แกพูดว่าอะไรนะ?”
“ผมบอกให้คุณทำความสะอาดตัวผมด้วยปาก”