บุปผาบานสะพรั่งมากหลาย 

เพียงแค้นใจที่จำต้องหล่นร่วง

โลกแยกแตกจากกันทั้งปวง 

ร่ายลำนำขาดช่วงห้วงนที

ไม่ว่าเป็นหรือตายร่วมเคียงข้าง 

เป็นเพียงคำเลือนรางนับจากนี้

แววตาแฝงรักในบทกวี 

ก็เพียงถ้อยวจีของคนลวง

(ดัดแปลงจาก ost. Once Upon a Time《三生三世十里桃花》)

"เมื่อชาติภพก่อน เป็นข้าติดตามเขา ยินยอมเขา มอบทุกสิ่งทุกอย่างให้เขา ทว่าเขากลับโยนทิ้งไม่ไยดี

ชาตินี้เขาอาศัยอะไรมาบอกให้ข้าต้องรักเขา ต้องเป็นของเขา

ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องเหลวไหลไร้สาระทั้งนั้น"

นางคือมารจิ้งจอกที่หากปล่อยเอาไว้จะเป็นภัยแก่มวลมนุษย์

ผู้ปรารถนาเพียงเสพปราณหยางจากบุรุษ เพียงเพื่อหล่อเลี้ยงจิตวิญญาณของตน

เขาคือรัชทายาทแห่งสรวงสวรรค์ผู้เปี่ยมด้วยเมตตา

ประดุจดั่งผ้าขาวสะอาด พิสุทธิ์ดั่งดอกบัวพ้นน้ำ มีเพียงจิตปรารถนาดีต่อเหล่าสรรพสัตว์

เมื่อการดำรงอยู่ของนางอาจกระเทือนถึงความสงบสุขของทั่วหล้า

ผู้ถือกำเนิดมาเพื่อปกป้องเช่นเขาจึงต้องเข้ายับยั้งเอาไว้จนถึงที่สุด

หากไม่มีใครบอกเขาเลยสักคน...ว่ามารจิ้งจอกนามสะท้านสะเทือนดินฟ้าผู้นี้ เป็นเพียงจิ้งจอกน้อยที่เพิ่งถือกำเนิดมาได้เพียงห้าร้อยปีเท่านั้น

และที่สำคัญ...นางยังไม่เคยเสพปราณบุรุษเลยแม้แต่คนเดียว!

เช่นนั้นเขาจะทำอย่างไรต่อไป...ปล่อยให้นางเติบใหญ่ เป็นภัยแก่บ้านเมือง

หรือ...กล่อมเกลาบ่มเพาะนางให้กลับมาสู่หนทางแห่งความดีงาม กำจัดมารร้ายในจิตใจออกไปให้สิ้น

เขาอาจจะกระทำสำเร็จก็ได้ใครจะรู้

แต่ที่เขาไม่รู้อยู่แน่ๆ อย่างหนึ่ง

คือความปราถนาในใจของนาง...ที่อยากจะล่อลวงเขาขึ้นเตียง เสพปราณหยางอยู่ทุกขณะจิต

ก็ในเมื่อมารอย่างนางต้องแบกรับชื่อเสียงเสียๆ ถูกตราหน้าว่าชั่วช้าแม้ยังไม่ได้ขยับนิ้ว

นางก็ไม่อาจทำให้ผู้คนทั่วหล้าผิดหวัง

ลงมือลากรัชทายาทแห่งสวรรค์ผู้สูงส่ง ลงมาแปดเปื้อนอยู่ในละอองธุลีแดงที่มีชื่อว่า "ความรัก" 

อย่าให้เสียชื่อว่าเกิดมาเป็นมารจิ้งจอกเลยจะดีกว่า!