“นี่คุณ...ฉันไม่ได้โกหกนะ!!!” แม้เธอจะตะโกนร้องบอกอย่างไรก็ไม่เป็นผลเมื่อชายในชุดเครื่องแบบสีดำทะมึนเข้ามาหิ้วปีกทั้งซ้ายขวา

“เก็บคำพูดของคุณเอาไปใช้หลอกคนอื่นดีกว่ามั้ง...แม่โสเภณี!”

“คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ!!!” มนตร์ทรายตะโกนอย่างโมโหพลางพยายามสะบัดตัวเองให้หลุดจากการจับกุม เพราะทนไม่ไหวที่โดนเหยียดหยามถึงสองครั้งสองคราภายในวันเดียวกัน

“ทำไมจะทำไม่ได้ ในเมื่อผมเป็นเจ้าของรัฐนี้!!!” เขาตวาดด้วยเสียงดังจนแทบได้ยินทั้งห้องแกรนด์ บอลรูม ทุกคนในงานต่างเพ่งความสนใจมายังทั้งคู่ที่ประจันหน้าอย่างไม่เกรงกลัว

“ต่อให้เป็นชีคเจ้าของรัฐก็ไม่มีสิทธิ์ดูถูกใคร อำนาจเงินของคุณอาจเป็นเจ้าชีวิตใครหลายคนได้แต่ไม่ใช่กับฉัน!!!” คำพูดจากปากหญิงสาวที่ตอกใส่หน้าชีคคาฟาห์ทำให้ใครหลายคนตกใจเพราะไม่เคยมีผู้ใดกล้าต่อว่าเขามาก่อน

“จดจำคำพูดของคุณเอาไว้ พวกเจ้าพาผู้หญิงคนนี้ออกไป!!!” เขาสั่งย้ำอีกครั้งพลางหมุนตัวเดินออกไป โดยไม่สนใจเสียงกรีดร้องของหญิงสาวที่ดังอยู่เบื้องหลังพลางส่งสัญญาณมือให้วงออเคสตร้าเริ่มบรรเลงเพลงอีกครั้งราวกับไม่เคยเกิดเหตุการณ์ปะทะคารมกันมาก่อนหน้านี้ แต่ใครจะรู้บ้างเล่า ว่า...ภายใต้สีหน้าที่เรียบเฉยเย็นชากลับร้อนระอุจนมันส่งผลให้นัยน์ตาสีเทานั้นแข็งกร้าว
เขาไม่เคยยอมใครแม้แต่กษัตริย์ แล้วนับประสาอะไรกับผู้หญิงเอเชียตะวันออกต่ำ ๆ ถ้าไม่จัดการให้รู้สำนึกก็ไม่ใช่ชีคคาฟาห์ โมฮัมหมัด!!!