ไอ้ตั้ม!!!!!!!

นี่ล่ะครับสิ่งที่ผมคุ้นเคย น้ำเสียงตะโกนโวยวายระคนปนความกวนตีนที่ผมมักจะได้ยินบ่อยๆจากหน้าประตูห้องนอนในตอนเช้าของวันจันทร์ถึงศุกร์ และจะสบายหูขึ้นเมื่อวันเสาร์เเละวันอาทิตย์มาถึง....

ไอ้ต๋องมันปล่อยให้ผมได้ตื่นสายเท่าที่ผมอยากจะตื่นในวันหยุด และกัดผมไม่ปล่อยเช่นเดียวกันในวันธรรมดาที่ต้องตื่นไปโรงเรียนซึ่งอยู่ห่างจากบ้านของเราสองคนประมาณสองกิโลเมตร ซึ่งผมกับมันจะปั่นจักรยานคู่ใจไปพร้อมๆกัน เเต่ถ้าคุณกำลังคิดว่านี่เป็นเรื่องโรเเมนติกคุณคิดผิดถนัด เพราะทุกเย็นวันศุกร์ผลการเเข่งขันปั่นจักรยานไปโรงเรียนจะเป็นตัวชี้ผลว่าผมกับมันใครที่ต้องเป็นฝ่ายเลี้ยงหมูกระทะป้าอ้อยที่อยู่ซอยถัดไป ของดัร้านนี้ไม่ใช่หมูกระทะหรอกครับ เเต่มันคือ..."เจ๊พู่" ลูกสาวเจ้าของร้านคนสวยที่เป็นเหมือนกับยาเจริญอาหารของผมกับไอ้ต๋อง แต่อย่างว่าเเหละครับถ้าเทียบหน้าตากันเเล้วผมคงชนะขาด
ไอ้ต๋องถึงเเม้จะเเค่ 0.01 เปอร์เซ็นก็ตาม นั่นทำให้เราสองคนกลายเป็นคู่เเข่งกันทั้งๆที่เป็นคนสนิท
[เพื่อนสนิท] แต่ผมกับมันก็ไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั้ง ถึงเเม้มันจะขี้น้อยใจไปบ้างแต่โชคดีที่มีเพื่อนชอบง้ออย่างผม เราโตมาด้วยกันตั้งเเต่เด็ก เพราะบ้านอยู่ติดกัน เรียนด้วยกัน กินด้วยกัน เที่ยวด้วยกัน

เเละบางครั้งก็นอนด้วยกัน ><

ไอ้ต๋องเป็นคนน่าสงสารนะสำหรับผม เพราะตั้งเเต่จำความได้ผมก็เห็นมันอยู่กับยายมาตลอด นานๆครั้งเเม่ของมันจะกลับมาเยี่ยม เรื่องเเม่เป็นเรื่องเดียวที่มันไม่เคยพูดถึงเเม้จะกับผมก็เถอะ แต่มันก็ไม่ได้เศร้าเท่าไหร่หรอกครับ เพราะครอบครัวผมรักมันอย่างกับลูกชายอีกคน ไม่งั้นมันจะเข้านอกออกในมาปลุกผมถึงหน้าประตูห้องนอนได้ยังไงกัน...

ไอ้ต๋องไม่ชอบกินเผ็ด ไม่ชอบคนพลุกพล่าน ไม่ชอบคนปลอบใจเวลาเจอเรื่องเเย่เพราะมันจะยิ่งเศร้ากว่าเดิม

มันไม่ชอบดูหนังผี ไม่ชอบกลิ่นน้ำหอม ชอบหมูกระทะเป็นชีวิตจิตใจ เวลาไม่พอใจมันมักจะเงียบ คนส่วนใหญ่มักจะดูไม่ออกเเต่ผมกลับรู้ทัน มันชอบนั่งรถเมล์ ปั่นจักรยาน เล่นเเบด นอนกางเต้นท์ดูดาวช่วงหน้าหนาว.....นี่ผมชักจะรู้เรื่องของมันเยอะไปล่ะ แต่ก็นะผมก้อยากรู้ว่ามันจะรู้เรื่องของผมมากเเค่ไหนเหมือนกัน

"ปิดเทอมนี้ขึ้นดอยไปนอนดูดาวกันะมึง"