113.00
ราคาของทุกตอน ไม่รวมตอนที่เคยซื้อไปแล้ว
รายละเอียด
1...
ต๊กๆๆๆๆๆ ต๊กแก ต๊กแก ต๊กแก!!!
เสียงของสัตว์ที่ชาวบ้านโดยทั่วไปเรียกกันว่าตุ๊กแก ส่งเสียงขึ้นในขณะที่ระดมพันธ์กำลังใช้สมาธิเป็นอย่างมากในการเพ่งพิจารณาต่อแท่งหินสี่เหลี่ยมด้านเท่าสูงร่วมสองเมตรซึ่งดูแล้วเป็นผลงานประเภทงานปฏิมากรรมอันนั้นอยู่อย่างตั้งใจ
เขาออกอาการสะดุ้งขึ้นสุดตัวก่อนที่จะสบถด่าออกมาด้วยความฉุนเฉียว เมื่อรู้ว่าอะไรคือต้นเหตุที่ทำให้ตัวเขาต้องเกิดตกใจในตอนนี้เข้า
“ระยำ...เสือกร้องขึ้นมาทำห่-อะไรในตอนนี้วะไอ้เวรตะไล!”
พลางส่งสายตาที่เกรี้ยวกราดและใบหน้าที่ทมึงทึงบอกบุญไม่รับไปยังร่างของเจ้าตุ๊กแกตัวเขื่อง ที่เกาะหมอบสงบนิ่งคล้ายกับหุ่นปั้นอยู่บนเพดานมุมหนึ่งของห้องด้วยความรู้สึกอยากจะขึ้นไปจับมันลงมากระทืบเล่นเสียเหลือเกิน
และดูเหมือนว่าเจ้าตุ๊กแกตัวนั้นมันคงจจะอ่านความคิดจากสายตาที่จ้องมองมันอยู่ของเขาได้ จึงค่อยๆไต่เลี่ยงหลบจากไป
เมื่อเจ้าตุ๊กแกตัวนั้นลับสายตาไปแล้ว ระดมพันธ์ก็ยังคงบ่นด่าพึมพำอีกสองสามคำ ก่อนที่จะหันมาสนใจกับปฏิมากรรมแท่งนั้นต่อไปดังเดิม
เขาถอนใจพรูก่อนที่จะใช้มือซ้ายซึ่งสวมแหวนทองคำหนักประมาณหนึ่งบาทที่ประดับอยู่เกือบทุกนิ้วเลยทีเดียว ขยับมือไปมาอีกเล็กน้อยตามประสาคนที่ชอบอวดร่ำอวดรวยของตนเองก่อนที่จะใช้มันเสยเส้นผมที่ค่อนข้างจะยาวสยายสลวยสวยเก๋บริเวณหน้าผากขึ้นไปก่อนที่จะสะบัดไปมาอีกครั้ง
ระดมพันธ์เป็นคนที่ไว้เส้นผมค่อนข้างยาวและก็ดูแลมันเป็นอย่างดี เส้นผมของเขาจึงค่อนข้างที่จะสลวยสวยเป็นเงางามกว่าผู้หญิงบางคนด้วยซ้ำไป เขาลดฝ่ามือลงจากหน้าผากอย่างช้าๆใช้สายตาทั้งสองข้างจ้องข้อมือของตนเองซึ่งถูกคาดทับไว้ด้วยสร้อยข้อมือทองคำเส้นสวยน้ำหนักยี่สิบบาทหนาปึก ด้วยความรู้สึกภาคภูมิระคนสุขใจกับสิ่งของเหล่านี้เสียเหลือเกิน
เนื่องจากว่าเขามีความรู้สึกว่าของเหล่านี้มันสามารถบ่งบอกฐานะของตนเองให้ทุกคนได้รับรู้โดยมิต้องไปโอ้อวดโฆษณาชวนเชื่อแต่ประการใดทั้งสิ้น ว่าเขานั้นเป็นคนมีฐานะดีมีเงินมีทองอยู่ในระดับที่สามารถเรียกได้ว่ามีอันจะกินเลยทีเดียว
ระดมพันธ์ค่อยๆใช้มือข้างที่ตนเองกำลังชื่นชมอยู่ในตอนนี้ล้วงเข้าไปในอกเสื้อผ่านเสื้อคลุมผ้ากำมะหยี่สีดำที่ได้ถูกฉลุลายด้วยดิ้นทองเกือบทั่วตัว เพื่อทำการหยิบซองบุหรี่มาร์โบร์โรซองแดงออกมาก่อนที่จะเคาะมวนบุหรี่ออกมาหนึ่งมวนยัดก้นกรองเข้าปาก
แต่ก่อนที่เขาจะได้ทันได้ใช้ไฟแช็คดูปองค์เคลือบทองเค ที่ได้ทำการล้วงจากกระเป๋ากางเกงด้านซ้ายของตนเองเพื่อมาจุดสูบ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นชายวัยกลางคนๆหนึ่งยืนอยู่ ซึ่งเขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าชายผู้นี้มายืนอยู่ตั้งแต่เมื่อใด เพราะทีแรกเขายืนอยู่ในห้องนี้คนเดียวตั้งแต่ทีแรกมาโดยตลอด
ระดมพันธ์ออกอาการสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ไม่ตกใจมากจนเกินไปนักเพราะอาการสะดุ้งตกใจอย่างหนักมันเพิ่งผ่านไปเมื่อครู่ที่ผ่านมาตอนเห็นเจ้าตุ๊กแกตัวนั้นแล้วนั่นเอง
“คงเป็นพวกพนักงานดูแลที่นี่”
เขาคิดในใจก่อนที่จะเอ่ยปากถามอย่างแก้เกี้ยวเพราะก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าสถานที่แห่งนี้จะห้ามสูบบุหรี่หรือไม่แต่เขาก็ทำท่าจะสูบมันเสียแล้ว
“ที่นี่สูบบุหรี่ได้หรือเปล่า?”
ชายกลางคนผู้นั้นมีสีหน้าเรียบเฉยปราศจากความรู้สึกใดๆทั้งสิ้นมองตอบผู้ถามด้วยดวงตาที่เรียกได้ว่าเกือบจะไร้แววเลยทีเดียว แม้แต่ตอนที่เอ่ยปากตอบนนั้นระดมพันธ์เองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าอีกฝ่ายอ้าปากบอกเขาตอนไหนเพราะได้ยินเพียงแค่เสียงเย็นๆมาให้ได้ยินอย่างเดียวว่า
“ตามสบายเลยครับ”
แต่เขาก็ไม่ใส่ใจอะไรมากนักกับลักษณะท่าทางและน้ำเสียงของอีกฝ่าย เพราะเนื่องจากกำลังอยากสูบบุหรี่อย่างเต็มที่แล้วนั่นเอง หลังจากได้ยินเสียงอนุญาตจึงรีบจุดไฟสูบบุหรี่ทันทีอัดควันอันละเอียดเข้าปอดด้วยความมันในอารมณ์อย่างเต็มที่ ก่อนที่จะปล่อยให้ควันสีเทาลอยอ้อยอิ่งออกมาทางจมูกอย่างเชื่องช้า
หลังจากที่อัดบุหรี่อีกสองสามอึกจนหายอยากแล้ว เขาจึงเอ่ยเสียงว่ากับพนักงานของสถานที่แห่งนี้ที่ยังคงยืนนิ่งเฉยๆคล้ายหุ่นปั้นอยู่ตรงนั้นไม่เปลี่ยนแปลง
“แท่งหินอันนี้เป็นของใครกัน?”
ที่ระดมพันธ์ต้องถามออกไปอย่างนั้นก็เพราะเขารู้มาว่าสถานที่แห่งนี้เป็นที่รับฝากขายของประเภทงานศิลปกรรมทุกอย่างที่ใครก็ได้สามารถมีสิทธิ์ที่จะฝากขายโดยทางเจ้าของสถานที่หักเปอร์เซ็นต์ของราคาที่ขายตามจริงเท่านั้น เจ้าของสถานที่แห่งนี้มิได้เป็นเจ้าของผลงานที่วางแสดงแต่ประการใดเลยแม้แต่น้อย
“มันเป็นของใครก็ไม่สำคัญหรอกครับ...แต่ตอนนี้มันจะต้องกลายเป็นของท่านแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น”
“เฮ้ยมันจะเป็นของอั๊วไปได้ยังไงกัน...”
ระดมพันธ์แกล้งโวยวายขึ้น
“อั๊วยังไม่ได้บอกลื้อเลยนะว่าอั๊วจะซื้อเจ้าแท่งหินนี้ไว้”
“ไม่ต้องมีใครบอกผมหรอก...มันเป็นความรู้สึกมากกว่าที่บอกผมว่าถ้าเจ้าปฏิมากรรมชิ้นนี้เป็นสมบัติของท่านแล้ว มันจะต้องนำความรู้สึกที่ดีอย่างสุดยอดให้แก่ท่านแน่นอน!”
ระดมพันธ์หัวเราะหึๆในลำคอแล้วอัดควันบุหรี่ปืดสุดท้ายเข้าปอดก่อนที่จะทิ้งมันลงพื้นตรงนั้นใช้เท้าขวาที่อยู่ในรองเท้าหนังแบบคัทชูราคาแพงเหยียบขยี้อีกทีให้ดับสนิทอีกที พลางค่อยๆปล่อยให้ควันสีเทาของเจ้าสิ่งที่ก่อให้เกิดมะเร็งปอดได้ให้ค่อยๆไหลออกจากปากและจมูกอย่างช้าๆก่อนที่จะเอ่ยเสียง
“อั๊วว่าลื้อนี่เป็นพนักงานขายที่ไม่เลวเลยนี่หว่า รู้จักลูกล่อลูกชนในการขายที่ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ อั๊วขอชมจากใจจริงนะ”
ถึงแม้ว่าระดมพันธ์จะพูดยกย่องแก่พนักงานผู้นั้นอย่างไรก็ตามทีสีหน้าและแววตาของอีกฝ่ายก็ยังคงเรียบเฉยปราศจากความรู้สึกแต่ประการใดทั้งสิ้นเหมือนเช่นเคย
“เท่าไรวะของชิ้นนี้?”
ระดมพันธ์ตั้งคำถามพร้อมกับจุดบุหรี่มวนใหม่ขึ้นสูบอีก
“แล้วแต่ความพอใจของท่านที่จะจ่ายให้ก็แล้วกัน”