Intro

 “อีลูกกาฝาก มึงมันไม่ต่างจากแม่ของมึงเลย!!! ”เสียงของหญิงสาวที่บ่งบอกว่า

ตอนนี้หล่อนนั้นโกษรจัดขั้นรุนแรง

“ป้าไม่มีสิทธิ์มาว่าแม่ผมแบบนี้!”หนุ่มร่างเล็กขึ้นเสียงใส่

“แกกล้าขึ้นเสียงใส่ฉันหรอ ทำไม่จะมีสิทธิ์ว่าอีผู้หญิงมักมากแย่งผัวชาวบ้านอ่อยได้แม้กระทัง

ผัวฉันหะ ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์”ผู้เป็นป้าตะคอกใส่หน้าผู้เป็นเป็นหลานชาย

“แม่ฮะหยุดเถอะ”เมื่อลูกชายสุดที่รักมาห้ามทำให้หล่อนไม่พอใจ  

“เรียวมะอย่ามาห้ามแม่ แม่จะเลือดชั่วๆของแม่ออกจากตัวมันให้หมดแล้วมาดูสีว่าเป็นสีแดง  

หรือสีดำ เลือดที่สกปรกโสโครกของคนชั้นต่ำที่น่ารังเกียจ”เมื่อผู้เป็นป้าว่าจบก็กระชากหัวของ

เขาอย่างแรง

“ก็อย่างนี้ไงแม่ อย่าทำให้มือสะอาดๆของแม่เปื้อนเลือดสกปรกโสโครกของอีนางเมียน้อย

เลยแม่”เมื่อลูกชายสุดที่รักผู้ก็ทำให้ผู้เป็นแม่ปล่อยผมที่กระชากมาเมื่อครู่ลง  

“นั้นสินะแม่ลืมคิดไปเลย ลูกเนี้ยฉลาดมากเลย”เมื่อผู้เป็นแม่ชมลูกชายเสร็จก็ลูบหัวลูกชาย

ตัวเองอย่างอ่อนโยน   

“ก็ฉลาดเหมือนแม่ไงครับ”พูดจบผู้เป็นแม่ก็โอบกอดลูกชายสุดที่รักของเขา  

และร่างบางที่ถูกทารุณก็เดินไปที่ห้องของเขาห้องสำรับคนใช้อยู่ ห้องที่แคบไม่มีอะไรเลย

นอกจากตูเสื้อผ้าไม้เก่าๆ เตียงนอนและผ้าห่มขาดๆ เขาคิดถึงผู้เป็นพ่อและแม่ที่ให้กำเนินเขา

‘พ่อกับแม่ไม่หนูต้องอยู่เข้มแข็งอดทนไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนะลูกแม่ สัญญากับแม่ได้ไหม’

‘ไม่เอาแม่กะพ่อจะไปไหน อย่าทิ้งหนูไป ฮึก’

‘พ่อกับแม่ไม่ได้ไปไหนหรอก พวกเราจะอยู่กับหนูตลอดจนกว่าพ่อกับแม่จะตาย’

‘ไม่เอาผมไม่ให้พ่อกะแม่ตาย ฮึก ฮือ พ่อกะแม่ต้องอยู่กะผมอยู่กับผมตลอดไป’

‘ไม่มีใครหนีจากความตายได้หรอกนะลูก สัญญากับแม่ได้ไหมครับ’

‘ไม่เอาอะแม่อย่าพูดอย่างนั้น แม่ต้องอยู่กะผม’

*‘*เคียวแม่อยากให้ลูกเข้มแข็งเพราะสักวันหนึ่งพวกเราอาจจะไม่ได้อยู่กับหนู แต่พวกเรายังอยู่ใน

ใจของหนูนะ*’*

‘แม่ฮะ พ่อฮะ อึก ฮือ พ่อกับแม่ไม่อยู่ผมจะอยู่กะใครอา’

‘พี่มาโตะคุงไงคะ มาโตะมาพอดีเลย............................’

‘ผมสัญญา’

‘………………………………………………………’

‘……’

‘……………’

“พ่อครับแม่ครับผมจะอดทนผมจะเข้มแข็ง”