....หากความปราถนาสูงสุดของเราคือเป็นอมตะ เรื่องราวทั้งหมดจักมิเกิดขึ้น หากความปราถนาสูงสุดของเราคือครอบครอง เอลิรอน เรื่องราวก็คงจบลงตไปนานแล้ว และถ้าหากความปราถนาสูงสุดของเราคือมีความสุข เราอาจสมหวังในสักวันหนึ่งวันใดในอนคต นามของเรามีมากมายให้เรียกขาน หากแต่ที่เรามักใช้นาม เคนเนลท์ โกร์ค สกาเล็ต ที่ความหมายว่าสายลมแห่งหายนะพัดผ่านชั่วนิรันดร์ เป็นนามที่คนสำคัญที่เราหลงลืมเป็นผู้มอบให้ 

เราถือกำเนิดและดับลงบนภพกลางที่มีนามว่าเอลิรอนมากเกินจะนับได้ ช่วยชีวิตผู้คนมาก็มากมายขนานับ ดับชีวิตผู้คนก็อยู่กับอารมณ์ของเรา เดินตามหาความปราถนาที่มิเคยพบบนเส้นอันกว้างใหญ่เพียงลำพังมาเนิ่นนาม จากยุคสมัยสู่อีกยุคสมัยที่ยังคงเหมือนเดิม ตามหาสามสิ่งที่มิเคยพบเห็น ดับสูญสลายกลับเป็นส้วนหนึ่งกับ แม่น้ำแห่งอคาชา ตามหาสถานที่ที่อาจบอกเราได้ว่าทำเช่นไรจึงจะสามารถหายไปได้จริงเสียที หรือเหตุผลที่เราต้องมาจุติเป็นมาเล่นเยียงนี้ นามของมันคือ ไบอา ดินแดนของพระเจ้า และสุดท้าย มีบุตรเป็นของตนเองสักคน หากมีสิ่งใดที่บอกใบ้เราหรือทำให้ความปราถนาเหล่านี้เป็นจริงได้ ต่อให้สังเวยเอลิรอนทั้งใบเราก็พร้อมที่จะทำ! 

ปล. ผู้เขียนกำลังศึกษาอยู่ในมหาวิทยลัยชั้นปีที่สามนะครับ ถ้าหายไปยาวคือติดเรียน กิจกรรมหรืออะไรก็แล้วแต่ที่เกี่ยวกับม. ขออนุญาตไม่แจ้งล่วงหน้า ขอบคุณครับ 

                                                                                                                                                                                       李文台