คำโปรย

“ได้ ผมจะชดใช้ให้คุณอย่าสาสมทีเดียว” คิ้วเรียวของเขมจรินทร์งุนงงอย่างมากกับสิ่งที่ได้ยิน เธอย้อนถามกลับไปหลังจากนั้น

“พูดแบบนี้ หมายความว่ายังไง”

“ก็หมายความว่าผมจะชดใช้ค่าเสียหายให้คุณอย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วยไม่ให้ขาด จะเอาให้คุณกระอักเลยล่ะ” พร้อมกับที่เขาก็คว้าไปยังแขนเรียวทันที เธอก็พยายามสะบัดออกและบอกเขาอย่างหวาดกลัว

“นี่ ปล่อยมือฉันนะ พวกแกเป็นพวกมิจฉาชีพเหรอ มิน่าหน้าตาเหมือนโจรไม่มีผิด”

“ก็ยังดีกว่าไอ้พวกหน้าตาดี มีเงิน แต่ความจริง สารเลวที่สุด มานี่เลยยายคุณหนู” เขมจรินทร์ก็กรีดร้องโวยวายอย่างไม่ยอม

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ได้ยินไหม ไอ้คนบ้า ฉันจะแจ้งความว่าพวกแกคิดไม่ดีกับฉัน”

“แจ้งไปสิ กลัวตายเลยล่ะ” เขาจัดการอุ้มร่างนวลขึ้นมายังบ่าแกร่ง ซึ่งเขมจรินทร์ก็ดิ้นอย่างไม่ยอม

“ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้าเอ๊ย ฉันบอกให้ปล่อยไงล่ะ ไม่ได้ยินรึไงกัน”

“ได้ยินแต่ไม่ปล่อย” ตอบอย่างยียวนกวนโมโหเป็นที่สุด