“ตรีภพ” เสียงแผ่วเบาเอ่ยออกมา

“คุณรู้จักหมอเหรอครับ”

“ตรีภพ” พิมพ์นพเก้าพูดขึ้นพร้อมดวงหน้าที่บอกไม่ถูกว่ารู้สึกเช่นไรแต่ดูราวกับเธอนั้นกำลังตกอยู่ในห้วงความคิดของตนเอง

“คุณพิมพ์ คุณพิมพ์” ตรีภพเรียกย้ำซ้ำๆ ราวกับว่าเขาต้องการที่จะปลุกเธอจากภวังค์ หญิงสาวตรงหน้าไม่ตอบอะไรอีกเพียงแต่สบสายตากับเขาอีกครั้ง ประหนึ่งว่าเธอต้องการจดจำทุกสิ่งเกี่ยวกับตรีภพ ก่อนจะหลับไป เสียงหัวใจของเธอยังคงเต้นด้วยจังหวะที่สม่ำเสมอ เว้นแต่ว่าความสม่ำเสมอนั้นคล้ายกับมีความชื่นช่ำในใจปะปนอยู่ด้วย

“ชั่งรูปงามนามเพราะเหมาะประหลาด ตะวันวาดมณีไว้อย่างสวยสม

จะเยื้องย่างอาการใดน่าภิรมย์ ขอชื่นชมแม่ภาพวาดเจ้านางพลอย”

เจ้านางพลอย เจ้านางพลอยหรือ “พลอยเจ้านาง” ชื่อนี้ต่างหาก ช่างคุ้นหูเหลือเกิน ฉันไม่แน่ใจนักว่าชื่อนี้ฉันเคยได้ยิน หรือเคยผ่านตาจากที่ไหนมา แต่ที่ฉันแน่ใจที่สุดในขณะนี้คือฉันกำลังนอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลความรู้สึกมึนงงแล่นเข้ามาปะทะที่โสตประสาทการรับรู้ของฉันทันที เท่าที่ฉันจำได้มีเพียงบทกลอนบทนั้นที่ยังคงดังก้องอยู่ในความคิดทุกชั่วขณะ แม้จะไม่ค่อยเข้าใจในความหมายนักแต่ฉันกลับรู้สึกได้ถึงความชื่นชมของใครคนหนึ่งที่มีต่อใครอีกคนหนึ่งด้วยใจจริง ถือเป็นเรื่องราวแปลกใหม่ที่เกิดขึ้นในชีวิตของฉัน สำหรับตอนนี้สิ่งที่ฉันต้องหาคำตอบ นั่นคือ ทำไมฉันถึงมาอยู่ในโรงพยาบาล