“ฮัลโหล อยู่ร้านเมื่อวานเนี่ย แม่ฉันให้มาซื้อเค้กร้านเดิมอีกแล้ว ติดใจอะไรไม่รู้” รรรรรในชุดเดสสั้นสีแดงและรองเท้าส้นสูงสีแดงคู่ใจตอบรัมเพื่อนสาวคนสนิทในโทรศัพท์ที่โทรมาถามว่าอยู่ไหน ว่างหรือเปล่า ก่อนที่จะลงจากรถ ตั้งแต่ที่เธอลาออกจากงานมาก็มีคนโทรมาแบบนี้เต็มไปหมด เธอคือคนเดียวที่ว่างสินะ

รรรรรก้าวเข้ามาในร้านและสายตาก็ได้สอดประสานเข้ากับสายตาของชายหนุ่มคนหนึ่ง เขาสูงเกือบ 180 ได้ ผิวขาว ร่างบาง ผมสั้นๆหยิกหยักโศกสลวยเหมือนไม่ได้เซ็ตใดๆ เข้ากับชุดเสื้อเชิ้ตกับผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลอ่อนเหลือเกิน

“แม่คงติดใจเค้ก แต่ฉันติดใจบาร์ริสต้าล่ะ หล่อมาก เมื่อวานมาไม่เจอ แค่นี้ก่อนนะ บาย” รรรรรหันหลังมา กรอกเสียงส่งให้ปลายก่อนรีบตัดสาย เพื่อเดินเข้าไปดูผู้ชายตรงหน้าใกล้ๆ เธอทำเป็นเลือกเค้กทั้งๆที่แม่สั่งมาแล้วว่าจะเอาชิ้นไหน พร้อมกับแอบมองบาร์ริสต้าไปด้วย

‘หล่อจังเลย’ รรรรรแอบคิดขณะที่เธอนั่งลงดูเค้กที่อยู่ในตู้ชั้นล่างๆ และแอบเงยหน้าขึ้นมามองบาร์ริสต้าคนเดิมที่ขมักเขม้นกับการชงกาแฟตามสั่งของลูกค้าท่านก่อน

“ได้แล้วครับ ลาเต้ร้อนไลท์หวานน้อย” ชายหนุ่มบาร์ริสต้า(ของรรรรร)กล่าวพร้อมกับยื่นแก้วลาเต้ร้อนที่ถูกตกแต่งเป็นรูปหัวใจบนฟองนมอุ่นให้ลูกค้าหนุ่มอีกคน

“ขอบคุณครับ” เสียงนุ่มๆของชายอีกคนลอยมาสัมผัสโสตประสาทของรรรรรจนเธอต้องผงะ เสียงคุ้นมาก เธอเคยได้ยินเสียงนี้ที่ไหนนะ เธอจึงเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงนุ่มๆนั้น เธอตกใจจนเซล้มลงนั่งพับเพียบ เมื่อผู้ชายคนนั้นคือ ‘ตุลย์’ น้องของพี่ติณณ์เจ้าของร้านที่เธอและเพื่อนๆเป็นลูกค้าประจำ

“ซุ่มซ่าม” เสียงเดิมลอยมา พร้อมกับเสียงเดินห่างออกไปและแล้วก็มีชายหนุ่มอีกคนเดินออกมาจากอีกฝั่งเพื่อประคองเธอให้ยืนขึ้น เขาคือบาร์ริสต้าหนุ่มคนที่เธอแอบมองอยู่นั่นเอง

“เป็นอะไรไหมครับ นั่งก่อนนะครับ” บาร์ริสต้าหนุ่มพยุงรรรรรขึ้นจากที่ล้มลงไป เธอจึงแอบซบลงตรงกลางแผ่นอกแน่นของเขาในขณะเดียวกันกลิ่นหอมอ่อนๆของน้ำหอมผู้ชายพลันปะทะเข้าที่ต่อมรับกลิ่นของเธออย่างตั้งใจ เมื่อตั้งสติได้ว่าเธอไม่ได้เป็นลม เธอแค่ล้มลงจึงตั้งหัวขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยังคงดมกลิ่นน้ำหอมของเขาต่อ

‘ตุลย์ ฝากไว้ก่อนเถอะ ฉันจะฟ้องพี่ติณณ์’ หญิงสาวหมายจะล้างแค้นโดยเร็ว

ตอนนี้อยู่ในช่วงสอบไรท์จะกลับมาอีกทีหลัง 20มีนาน้าาาา จุ้ฟๆ เจอกันจ้า ขอโทษที่ต้องหายไปน้าาา