ย้อนกลับไปประมาณเดือนพฤษภาคม ๒๕๕๙ เป็นช่วงเวลาที่ชีวิตของฉันเหมือนมืดแปดด้าน ไม่ว่าอะไรก็เหมือนจะทำได้ไม่ดีไปเสียหมด งานการที่คั่งค้างยังคงกองไว้เป็นภูเขาเลากา ฉันไม่มีอารมณ์จะหยิบจับอะไรขึ้นมาทำแม้แต่นิดเดียว ซึ่งนั่นถือว่าผิดวิสัยตัวเองเป็นอย่างมาก เมื่อก่อนแม้งานจะหนักแค่ไหนฉันไม่เคยหวั่น บอกกับตัวเองเสมอว่าเราทำไหวและเราทำได้ แต่แล้วจู่ๆเครื่องจักรทำงานอย่างฉันก็หยุดชะงักอยู่เฉยๆ มองเวลาเดินผ่านไปช้าๆ ไม่หยิบ ไม่จับ ไม่ทำอะไรทั้งสิ้น ไม่ใช่ว่ามองไม่เห็นงานจำนวนมหาศาลที่กองอยู่ ไม่ใช่ว่าไม่แยแส แต่สมองและจิตใจไม่อยากทนรับคำว่า “งาน” อีกต่อไปแล้ว
ขณะนั้นรัฐบาลโคลอมเบียได้เสนอทุนเรียนภาษาสเปนเป็นเวลา ๔​ เดือน ให้กับมัคคุเทศก์ นักศึกษาปริญญาตรีปีสุดท้ายและนักศึกษาปริญญาโท ภายใต้โครงการที่ชื่อว่า “IV SPANISH AS A FOREIGN LANGUAGE COURSE FOR TOURIST GUIDES AND UNDERGRADUATE AND GRADUATE STUDENTS FROM FEALAC SOUTH-EAST ASIAN COUNTRIES” อาจารย์ที่ปรึกษาวิทยานิพนธ์เชียร์ให้ฉันยื่นใบสมัคร และหลังจากสัมภาษณ์กับเจ้าหน้าที่ของโครงการแล้ว ฉันก็ได้รับคัดเลือกเป็นหนึ่งในคนไทยหกคนที่จะไปเยือนโคลอมเบียในปีนี้

คำว่า “โคลอมเบีย” สำหรับฉันแล้ว เริ่มต้นเหมือนความฝัน ที่บอกว่าเป็น “ความฝัน” ไม่ใช่เพราะความงดงาม ชวนฝันของประเทศนี้ แต่เป็นเพราะในชีวิตนี้ฉันไม่เคยคิดอยากจะไปโคลอมเบีย เมื่อพูดถึงอเมริกาใต้ ใจฉันโฉบคิดไปถึงสถาปัตยกรรมอินคาอย่าง “มาชูปิกชู” ในประเทศเปรู ฉันคิดถึงประเทศอาร์เจนตินา ที่เคยไปใช้ชีวิตมาเกือบปีและเรียกอย่างเต็มปากได้ว่าบ้านหลังที่สอง ฉันคิดถึงเกาะกาลาปากอสในประเทศเอกวาดอร์ นึกถึงงานโอลิมปิคในประเทศบราซิล ไม่ว่าจะนึกถึงอเมริกาใต้สักกี่ครั้ง โคลอมเบียก็ไม่เคยปรากฏอยู่ในรายช่ือประเทศที่ต้องไปก่อนตายเลยสักที ด้วยเหตุนี้โคลอมเบียจึงเหมือนเงารางๆที่อยู่ปลายสุดความฝัน ซึ่งท้ายที่สุดแล้วกลายมาเป็นความจริงก่อนความฝันใดๆ

หลังจากที่เหมือนหลงทางในความมืดและทนรู้สึกเหมือนตนเองเกะกะขวางทางการโคจรของโลกมนุษย์มานาน ประเทศนี้ก็ทำให้ฉันรู้สึกว่าตนเองอยู่ถูกที่ ถูกทาง ถูกเวลา แถมยังได้พบกับคนที่ถูกจริตกันพอดิบพอดีเสียที จากชีวิตที่เคยเดินก้าวพลาด ผิดจังหวะ ก็ประเทศที่ไม่เคยคิดจะเหลียวแลอีกนั่นล่ะ ที่ทำให้ฉันค้นพบจังหวะชีวิตของตัวเองในที่สุด ....