“ถ้าเธอคิดอย่างที่พูดจริง ช่วยแสดงออกให้มันน่าเชื่อถือกว่านี้หน่อยได้ไหม... มองฉันตาเยิ้มซะขนาดนั้น เธอจะเปลื้องผ้าฉันออกด้วยสายตาหรือไงกัน ฉันหนาวจะแย่อยู่แล้วนะน้ำ”

ใบหน้าหวานแดงระเรื่อขึ้น จะให้บอกหรืออย่างไร เธอก็ซึมซับสายตาหยาดเยิ้มแบบนั้นมาจากเขานั่นแหละ

“หมดสภาพแล้วยังจะมาปากดีอีกนะ ไหนฉันขอวัดตัวนายดูซิ” ทิพย์ธาราทาบฝ่ามือลงบนหน้าผากเขา อุณหภูมิร่างกายเขาสูงมาก หากปล่อยเอาไว้เช่นนี้เขาอาจไข้สูงถึงขั้นช็อกได้เลย “นายตัวร้อนจี๋เลยนายชล ทำยังไงดีล่ะเนี่ย”

“ทำอะไรก็รีบๆ ทำเถอะน้ำ ฉันหนาวจวนจะแข็งตายอยู่แล้วนะ”

“รู้แล้วน่ะ ฉันก็กำลังคิดอยู่นี่ไง จะให้ฉันถอดเสื้อให้นายคลุมเหมือนพระเอกในละคร นายก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ ฉันเป็นผู้หญิงนะ”

ชลธีอมยิ้มไปกับท่าทีครุ่นคิดของเงือกสาว แต่ถ้าเธอจะแมนถึงขั้นถอดเสื้อให้เขาคลุมกาย คงเป็นอะไรที่โชคดีเกินกว่าหาคำเปรียบเปรยได้ เขาคงหายป่วยในฉับพลันทันใดโดยไม่ต้องพึ่งยาหมอสักเม็ด ห่วงก็แต่ว่าคนที่จะนอนป่วยไม่มีเรี่ยวแรงอาจกลายเป็นเธอเสียเองมากกว่า

“งั้นฉันคิดแทนเธอเอง... กอดฉัน”