ในวันที่ฝนตกกระหน่ำพาพัดลมหนาวแข่งกับแสงของสายฟ้าสว่างที่ฟาดลงมายังพื้นดินเกิดเสียงสนั่นผืนแผ่นดินสะเทือนเลือนลั่น

เสียงหอบหายใจถี่กระชั้นของชายวัยกลางคนผู้แต่งตัวซ่อมซ่อ เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผล แต่หากสังเกตดีๆชุดที่ขาดรุ่งริ่งนั่นคือชุดทหารกล้า เกราะเหล็กแกว่งไกวไปมาเหมือนเปล ดูไร้พิษสงค์ ขาที่หนักอึ้งและเต็มไปด้วยเลือดนั้นดูสาหัจสากรรจ์นัก

ชายผู้นี้แบกร่างของตนมาไกลพอสมควรท่ามกลางหมู่ไม้ เขาทิ้งตัวลงนั่งอย่างยอมแพ้และเหน็ดเหนื่อย

“!?”ทันทีที่ทิ้งตัวลงนั่งใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง สิ่งแหลมคมอันมีสัมผัสเย็นเยียบก็มาแตะที่คอของเขา ร่างกายแข็งทื่อไม่ยอมขยับแต่เพราะถูกบังคับไม่ให้ขยับเสียมากกว่า

“ท่านถูกจับแล้ว ลอร์ดฟราสซิส”เสียงนุ่มลึกกล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคำ ดาบอัศวินสีเงินมันปราบ ด้ามจับทองสลักด้วยรูปมังกรดูน่าเกรงขามยิ่ง อัศวินเจ้าของดาบเล่มงามยืนสง่าเหนือร่างอ่อนแรง แสงที่ลอดผ่านแมกไม้สะท้อนกับใบหน้าของอัศวินทำให้เห็นไม่ถนัดนักด้วยเงามืด

“เจ้า...ทำได้ยังไง? เจ้าตามข้าไม่ทันมาตั้งนานแล้วแท้ๆ”ลอร์ดฟราสซิสพูดด้วยน้ำเสียงแปลกใจอย่างที่สุด “ลืมไปแล้วหรือว่าข้าเป็นบุตรแห่งมังกรไม้ การพรางตัวคือความสามารถของข้า”อัศวินปริศนาผู้นี้ยังคงถือดาบจ่อคอของอีกฝ่ายอย่างมั่นคง

“นั่นสินะ...จะฆ่าข้าเสียตรงนี้ก็ทำเสียเถอะ ข้าเหนื่อยมากพอแล้ว”ลอร์ดฟราสซิสนั่งหอบหายใจอย่างหมดแล้วซึ่งความหวัง

“ด้วยอำนาจของพระเจ้าไมเคิลที่3 บุตรแห่งมังกรไฟผู้ปกครองนครเหนือ ข้า อัศวินมือขวานามว่า จอร์แดน บอซทอร์น ขอตัดสินประหารชีวิตลอร์ดฟราสซิสแห่งแดนใต้ฐานกบฏต่อวังหลวง!”เงาจากแมกไม้จางหายไปเมื่ออัศวินหนุ่มขยับตัวเตรียมเงื้อดาบลงฟาดฟัน ใบหน้าขาวเนียน ดวงตาสีฟ้าสว่างววาวโรจน์สงบนิ่งและแข็งกร้าว “มีอะไรจะสั่งเสียไหม?”

ลอร์ดฟราสซิสผู้ชะตาขาดจ้องมองผืนหญ้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำฝนและเลือดของตนด้วยดวงตาสงบ “กษัตริย์ไมเคิลจงมอดม้วย”