‘แกจะจัดการปัญหานี้ยังไงดนัย’ ใช่แต่สุรเสียงที่เคร่งเครียด แม้แต่สีพักตร์และแววเนตรยังจับจ้องน้องชายของผู้เป็นสหายอย่างคาดคั้น

‘ไอ้กฤตหลานแก จู่ๆ ก็หนีการแต่งงานไปแบบนี้ แล้วลูกสาวของกันจะทำยังไง กันอุตส่าห์ไว้ใจยกยายหนูอินให้ แต่...’ พูดได้เพียงนั้นก็ถอนทัยหนักหน่วง แล้วหันพักตร์ไปทางอื่น ไม่อาจทนมองหน้าอีกฝ่ายได้อีกแม้แต่วินาทีเดียว

เขาผู้นั้นก้าวออกมายืนกลางห้อง สองหัตถ์ไพล่ไว้ทางเบื้องปฤษฎางค์ อังสาตั้งตรง ปลายพระหนุเชิด อีกทั้งแววตายังแน่วแน่เมื่อตรัสว่า

‘ผมรับผิดชอบเอง’

หม่อมเจ้าเจตนิพิฐหันกลับมามอง ดวงเนตรยังเคร่งเครียด

‘ยังไง แกจะจัดการปัญหานี้ยังไง’
‘ผมจะแต่งงานกับหนูอินเอง’

ประโยคนั้นทำให้ห้องทั้งห้องเงียบสงัด หม่อมรสสุคนธ์ตื่นตะลึงจนเกือบทำยาหอมที่ถือไว้ร่วงหล่น ส่วนหม่อมราชวงศ์อินทุอร ดิลบุตรผู้เป็นเจ้าสาวในวันนี้...จากที่ร้องห่มร้องไห้ตาแดงก่ำแสนน่าสงสาร กลับลุกพรวด ยืนเบิกตากว้าง อ้าปากค้างอย่างคาดไม่ถึง

‘อะไรนะเพคะ อาดนัยตรัสว่าอะไร อินได้ยินไม่ชัด’

หม่อมเจ้าอัครดนัยสูดลมหายพระทัยลึก สาวบาทมาหยุดยืนตรงหน้าหล่อน ดวงเนตรจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตที่มีแวววูบไหวชัดเจน

‘ฟังไม่ผิดหรอกหนูอิน อาจะแต่งงานกับหนูอินเอง’ ทรงโน้มพักตร์เข้าไปใกล้ กระซิบข้างหูหล่อน ‘หนูอินคงไม่รังเกียจคนแก่อย่างอาหรอกใช่ไหม’