คุณเชื่อเรื่อง พรหมลิขิต ไหม…

หรือจริงๆ แล้ว… มันคือ ความบังเอิญ

“โรคจิต ! ปล่อยฉันนะ กล้าดียังไงมาจับ… ของของฉัน” เธอโวยวายเสียงดัง มือเล็กปัดป่ายไปทั่วกับสองขาที่ออกแรงดิ้นพรวดไม่หยุด

ใบหน้าสวยคมพยายามเบี่ยงหลบมือของน้อยไม่ให้โดนเข้าที่หน้า ไม่อย่างนั้นผิวที่อุตส่าห์ดูแลคงได้เป็นรอยหมดแน่ๆ หากมีรอยแดงขึ้นมาเพียงนิดเดียวจะหมดหล่อ ประเดี๋ยวสาวๆ จะไม่เข้ามาหากันพอดี เขาเลยต้องรักษาเอาไว้หน่อย

“เสียงดังเป็นบ้าเลย คิดว่าผมอยากจับ… เอ่อ… ของเล็กๆ ของคุณนักเหรอครับ” เขารู้สึกเขินอยู่ลึกๆ ในใจจึงพูดออกมาอย่างนั้น นัยน์ตาที่ซ่อนอยู่ใต้เลนส์แว่นกันแดดของเขากำลังมีสีหน้ายังไงกันนะตอนนี้

ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นเป็นเส้นตรง หน้าตายับย่นไปหมด ผู้ชายคนนี้นอกจากจะฉวยโอกาสจับตรงนั้นของเธอแล้ว ยังมีหน้ามาบอกว่ามันเล็กอีก ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจขึ้นมาแปลกๆ นั่นทำให้สีหน้าเธอขุ่นเคืองขึ้นมา

“ปล่อยสักที ไอคนบ้า คนโรคจิต ลวนลามฉันแล้ว ยังมีหน้ามาพูดแบบนั้นอีก” สาวน้อยในอ้อมแขนของเขาเริ่มหายใจเริ่มหอบไม่เป็นจังหวะ

“ลวนลาม คุณว่าไงนะ ถ้าไม่ยอมหยุดดิ้นสักที ผมจะทำให้คุณหยุด” ว่าจบมือยาวก็ยกขึ้นมาปิดปากเธอไว้ไม่ให้ส่งเสียงดัง หน้าของเขาดูหวาดระแวงว่าจะโดนมือเธอฟาดใส่เข้าให้จนต้องเบี่ยงหลบไปมา

............................................................

By : Yumiko

ช่องทางการติดตาม แวะเข้ามาพูดคุยกันได้นะคะ

Facebook page :: Yumiko

Twitter :: @iamyumiko19