เทวนาคินทร์

บทประพันธ์ แพรวัจน์

บทที่ 1

สถานที่แห่งนั้นไกล มองไม่เห็นอะไร นอกจากความเงียบ ที่ช่าง สงบ และวังเวงยิ่งนัก เหมือนร่างนั้นทะเล่อทะล่าอยู่กลางความมืดที่ดายเดี่ยว และความหนาวเหน็บ ยะเยือกจนจับขั้วหัวใจ หมู่ดาวที่เคยระยิบพริบพราย อยู่เหนือขอบฟ้า สกาวแสงนั้น พลันหดหาย ความมืดแห่งราตรีกาล ช่างน่ากลัวอะไรอย่างนี้ คือคำอุทานของผู้เผชิญเหตุการณ์ ฝีเท้าทั้งสองของเขากลับย่ำ ย่ำไปตาม พื้นทรายเม็ดละเอียด นึกถึงภาพของตัวเองอยู่อย่างโดดเดี่ยว ความมืดมิดเช่นนี้ ไม่อาจบ่งบอกได้ว่า บุรุษตรงหน้า สวมใส่เสื้อผ้าแบบไหน
เพราะถูกราตรี ทั้งเบื้องบนและข้างล่าง ขับจนมืดมิดไปหมด การเดินทางของเขา เหมือนเดินทางสู่ทิศทางมรณะ ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น ?
อำนาจมนตราสะกดเขามาที่นี่ เบื้องหน้า คือความสงบราบเรียบของผืนน้ำ กว้างใหญ่ ที่ดูเวิ้งว้างไพศาล และข่มความน่ากลัวเอาไว้ ยิ่งกว่าน่ากลัวที่สุด เหมือนจะช๊อค เพราะทั้งความมืดมิดและน่ากลัวน่าสะพรึงที่สุดนั้น กลับมีบางสิ่งบางอย่างผุดโผล่มากจากที่ไกลๆ และกำลังมุ่งหน้ามา ราตรีแห่งท้องน้ำ ไม่ไกลจากนั้น กลับผุดร่างของวัตถุบางอย่าง ที่เคลื่อนไหวตัวมาอย่างช้า
พื้นผิวน้ำที่เรียบสงบ กลับแปรเปลี่ยนเป็นพลังคลื่นมหึมา ที่สะสมแรงพลัง ขับเคลื่อนขนาดมหึมา ท้องน้ำที่ว่าเริ่มกระจายเหมือนมีการขุ่นกวนอยู่ใต้ท้องน้ำ กระเพื่อมรุนแรง เป็นระลอกคลื่นขนาดใหญ่ กระแสน้ำนั้นหมุนวน คล้ายพายุลูกโต ที่กำลังจะถาโถม สู่ทิศทางเบื้องหน้า ร่างของเขาผงะแทบจะเซหงายหลัง กับสิ่งที่ปรากฏอยู่ เสียงที่ทำให้ ตกใจอย่างมากที่สุด แทบหัวใจจะหยุดเต้น
นั่นคือ เสียงคำรามแผดลั่น อันน่ากลัว ถึงขนาดขนพองสยองเกล้า อสุรสัตว์ดึกดำบรรพ์ตัวนั้น ที่อยู่ตรงหน้า คำรามพิโรธ ท่ามกลางความอนธกาลในยามนี้ ทุกเส้นขุมขนของร่างกาย ลุกตั้งชันโดยไม่รู้ตัว เขากำลังพบเจอกับสิ่งใดกันแน่
อสุรสัตว์เบื้องหน้า เหมือนขึ้งโกรธมานานนับพันปี เขายังมองเห็นคมเขี้ยวทั้งสองกับหงอนใหญ่สีแดง เกล็ดสีนิลตามลำตัวเหมือนเกล็ดปลา ยาวหกสิบถึงเจ็ดสิบเมตร ความมืดมิดเช่นนี้ เริ่มมีแสงจันทร์ทอแสงให้ประจักษ์ เขายังมองเห็นลูกตาของสัตว์ประหลาด มีสีแดงเท่าไข่ห่าน ทั้งสองเบ้าตาเหมือนมีประกายไฟลุกโชนออกมา จนกระทั่งเขาสามารถมองเห็นได้ในระยะใกล้ชิด เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสัตว์ร้าย ที่แทบทำให้หัวใจหยุดเต้นในแทบจะทันที